Dillon, Montana

Foto's: http://picasaweb.google.com/jannieenarie/0821#


Datum Woensdag 19 augustus Plaats Hamilton
Het weer Zonnig en heet tegen de 30 graden
Gisteren zijn we van Holland Lake naar Missoula gereden. In Missoula een camping gezocht, even buiten de stad (weer) een Good Sam camping. Prima plaats, goed onderhouden en uitstekende sanitaire voorzieningen. Dat is weleens wat minder hier en daar. Soms voor een vrij grote camping 2 toiletten en 2 douches en soms met gordijntjes in plaats van een deur, ook voor de toiletten. Nou ja, meestal worden ze niet gebruikt. Het is altijd wel redelijk schoon maar goed, gisteren was echt een topper. Vandaag zijn we in Missoula bij de basis van de “Smoke Jumpers” geweest. Dat zijn brandweerleiden die in geval van een beginnende bosbrand via de parachute bij de bosbrand worden gedropt en die dan gaan blussen. In Missoula is de grootste basis en ze hebben er 76 brandweerlieden. Die mensen hebben allemaal een halfjaars contract, verdienen zo’n 12 tot 13 dollar per uur en krijgen extra als ze moeten springen en brand blussen. Veruit de meesten komen een aantal jaren terug en doen in de winter wat anders want in dit gebied loopt het bosbrand seizoen van mei tot oktober. We troffen het want er werd geoefend vanmorgen en dat betekent springen. Er cirkelde een Dakota, zo’n DC 3 uit wereldoorlog 2 rond en na elke cirkel sprongen er 2 brandweerlieden. Later spraken we een piloot, een van de marine die ’s zomers dit werk doet. Hij vertelde dat ze altijd eerst een paar vaantjes naar beneden gooien en als die goed neerkomen, en er lang genoeg over doen, want dan is er geen neerwaardse luchtstroom, dan de mensen pas twee aan twee springen. Ze hebben dan altijd ca 50 kg bagage mee en als ze aan de grond zijn word er nogeens 25 kg per persoon aan bagage en materiaal gedropt. Die Dakota was eind jaren 80 wel omgebouwd, omdat de originele motoren veel onderhoud vergden en minder betrouwbaar zijn dan moderne turbo prop motoren. Daarvan hadden ze er 2 geplaatst. Ze hadden ook nog een tweede vliegtuig, van een ander type, dat ging later ook nog de lucht in. Die mensen moeten behoorlijk sterk zijn en een erg goede conditie hebben. Ze moeten iets van 2,5 km hardlopen in 11 minuten, 30 keer opdrukken, 3 mijl lopen met 110 pond (50 kg) bagage in een half uur en nog wat zaken. Verder moeten ze een aantal jaren ervaring hebben als brandweerman. Vrouwen kan ook, ca 10% is vrouw en zij voldoen aan dezelfde eisen. Heel apart is ook dat ze hun eigen materiaal maken zoals rugzakken etc. Er stonden een hele rij naaimachines etc voor dat werk en de brandweerlieden maken ook echt hun eigen spullen. Als ze worden overvallen door het vuur dan hebben ze een scuiltentje van hittebestendig materiaal. Daar kruipen ze dan in op een plek met weinig brandbaar materiaal en daarin blijven ze dan liggen tot de brand over hen heen is gegaan. De temperatuur in zo’n ding wordt dan wel tegen de 100 graden celcius, sauna dus.
We zijn nog een stukje verder zuidwaards gereden, het doel is nu tenslotte Yellowstone park en we staan in Hamelton, ca 100 km tenzuiden van Missoula.
Morgen weer een dag.


Datum Donderdag 20 Augustus Plaats Dillon
Het weer Prachtig zonnig en ca 27 graden
Vandaag richting yellowstone, we gaan het niet halen en morgen waarschijnlijk ook nog niet. Er is zoveel te zien onderweg, de rivieren en beekjes zijn hier nog in hun natuurlijke staat, veel, erg veel vogels, vanmorgen rijden we van de camping en 50 m verder staan 2 herten langs de weg. We rijden vandaag over 2 hoge passen, 2250 meter en 2100 meter. De weg is prima en niet stijl, soms even in de derde versnelling maar dat is het dan ook echt. Om elke bocht weer een nieuw vergezicht. We genieten steeds weer en schieten uiteraard voor geen meter op maar dat geeft niet. Na het inkopen doen bij de supermarkt kochten we vanmorgen 2 koppen koffie, een kleine en een grote. De kleine een kwart liter en de grote twee keer zoveel, vers gezet en bij elkaar voor 3 dollar. Zo’n mevrouw kan nooit veel verdienen. Er stopt een opa met twee kleinkinderen in een pickup met een flinke caravan er achter. 3 minuten later komt oma, ook met een pickup en een aanhanger met 2 squads er op. Ze gaan even naar de winkel, de kinderen duiken in de caravan, komen er weer uit en ze rijden weer verder. We stoppen 4 kilometer na de eerste bergpas, het is druk, we staan een half uur en er komen 3 auto’s langs. Er is een pad bergop maar het hek is dicht. Er staat aangeplakt dat je er nog wel lopend op mag maar je mag boven geen goud meer zoeken of uitwassen, de claim is verkocht en de nieuwe eigenaar wil dat niet meer hebben. De camping waar we terecht komen is in perfecte staat, hij is sinds anderhalf jaar van een stel van tegen de 70 en ze doen alles zelf. Schoonmaken, de tuin (ziet er perfect uit), de gravel paden worden regelmatig glad gestreken en het gazon is gemaaid, gekamd en geborsteld, er is geen los boomblaadje en laat staan een los papiertje. Petje af voor die mensen. De mevrouw vertelde dat ze het stuk land hadden gekocht en er nu een camping op waren begonnen. Boven hun deur stond: “vrienden zijn altijd welkom en familie op afspraak”. Prima plek en morgen weer een stukje.