onderweg naar het Noorden

Donderdag 2 april
Grand Cherier bij de bootramp
Veel wind, half bewolkt, droog en ca 27 graden.
We hadden gisteravond een ontzettend gezellige en leuke avond. We ontbijten vanmorgen en kletsen een poos met Linda. Even na 10 uur vertrekken we richting Louisiana. We rijden over de kustweg, eenzaam, op sommige plaatsen net boven de zee. Over ca 15 km is er maar net een weg tussen de zee en een groot meer. We passeren een paar hele hoge bruggen, zoiets als bij Le Havre. Rond half vier stoppen we, ik zag een bibliotheek maar als we eer rondje rijden zien we een mooie plek bij een bootramp aan het eind van een weg aan de dorpsrand. Mooi voor een nacht en morgen weer een stukje.
Vrijdag 3 april, Vergeten dorp.
Vanmorgen erg vroeg, het was nog donker kwam er al iemand z'n boot te water laten. Vanaf half acht wordt het wat drukker en wanneer we op zijn en de gordijnen open hebben zien we dat mensen in de rij staan om hun boot te water te laten. Het gaat heel vlug. In een minuut of vier is het gedaan, vooruit, recht achteruit de bootramp af en als de boot vrij ligt achteruit en weg. De auto met trailer vooruit en de volgende kan. Als ik naar buiten kom staat net de laatste achter ons, ze zijn met vieren en bezig de spullen uit de pickup in de boot te leggen. Ik sta wel in de weg he? Zegt de knul in de pickup. Welnee joh zegt ik, je blijft toch niet de hele dag? We hebben nog even een praatje met z,n moeder. Ze vertelt dat ze een uur ver weg komen om hier te vissen, speciaal op crab en vervolgens vraagt ze of we al crawfish hebben gegeten. Nou toevallig eergisteren! Ze heeft, zoals half Louisiana, haar eigen recept van grootmoeder geërfd, ze is daar gewoon een hele dag mee bezig denk ik. Goed, die bibliotheek heeft een open wifi en we gaan eerst op ons gemak even alle nieuws bekijken, facebooken etc. we vertrekken uiteindelijk ruim na de koffie want eerst hebben we nog met maarten geskyped. Het is heet vandaag, we kijken naar de weersverwachting, we kijken nogeens op de kaart en besluiten een lange toeristische route richting Nashville te rijden. Die start een stuk noordeIjker aan de missisippi dus we gaan die kant op. Nu ligt in het zuiden van Louisiana een groot moerasgebied. 5 weken geleden zijn we daar aan de Westkant langs gegaan, we nemen nu de Oostkant en mogelijk zien we onderweg nog wat mooie plantage villa's. Dat betekent vandaag nog 200 km Oostenlijk langs de Zuidkust. Na de lunch besluiten we naar het plaatsje Weeks te rijden, behoorlijk diep in de swamps maar met een doorgaande weg en als we daar niets vinden gaan we naar Franklin. Het wordt dat laatste. We rijden naar Weeks, nemen de afslag rechts af, rijden over een redelijk smalle weg richting dorp en....eindigen voor de poort van Munroe salt en even verder Dow chemical. Uhhh....? We draaien de parkeerplaats op, keren om en een portier komt naar ons toe. Zijn jullie verdwaald? Nee hoor maar we dachten dat hier een dorp was, Weeks. Ja zegt de man, dat was zo tot 1969. Nu is hier een zoutmijn. Ok, we gaan verder naar Franklin. We passeren een paar dorpjes waar heel veel veel te dikke zwarte mensen buiten zitten voor slechtverzorgde vrij kleine huisjes. Hier en daar wordt gezwaaid. Tegen half vijf zijn we in Franklin. Morgen verder!

Zaterdag 4 april, Baton Rouge. Missisippi.....
Aan de Westzijde van de Missisippi ligt een grrot moerasgebied. Daar lopen geen wegen en je moet er dus omheen. We nemen de Oostzijde, deels omdat we begin maart een stuk van de Westzijde heben gereden en deel omdat aan de postzijde meer historie te zien is. We zoeken binnenwegen en rijden door een prachtig gebied. Wat verder komen we weer jaknikkers en olieindustrie tegen. Na ca 130 km steken we de Missisippi over via een schitterende oude brug. Ze zijn onderhoud aan het plegen, de helft is afgezet en boven in de staalconstructie hebben ze een paar gigantische tenten gebouwd om hem te staalstralen, de apparatuur staat beneden. We passeren een paar oude villas uit de slaventijd. We willen er een bezoeken, men vraagt voor een rondleiding van een uur $ 24,-, en we moeten bij a een uur wachten voor de volgende rondleiding. Ja kom nou, het is maar een gewoon groot huis hoor. We gaan verder. Even verder is het weer overal olie en chemie. We zien alle bekende bedrijven langs de weg en bijna allemaal hebben ze een paar pijpen naar de rivier lopen. Het laatste stuk is weer mooi, we rijden naar een citypark van Baton Rouge en blijven daar. We pakken de foetsen en rijden een stukje langs de rivier, er ligt een dijk langs enboven op de dijk is een fietspad. Mooi gedaan!

Zondag 5 april, Baton Rouge
We blijven een dag staan. We slapen uit, maken gebruik van de nette faciliteiten van de camping, goede douches! En doen wat klusjes. We denken vanmiddag een poosje naar de stad te gaan. Helaas, rond half twee valt er een drup regen en dat ontaard in echte regenbuien een aantal uren. We blijven binnen dus. Het is sjagrijnig weer, hopelijk morgen beter. We kijken naar weer online en ja hoor, morgen droog en warm. We puzzelen wat, ik lees een boek en Jannie heeft een handwerkje en later ook een puzzel. Gewoon de dag uitzitten en als het droog wordt gaan we er nog even uit. Op naar morgen!

Maandag 6 april Natchez Missisippi
We zijn weer in Missisippi vlakbij de Natchez Trace Parkway. We troffen bij het binnenrijden van Missisippi een bijzonder behulpzame man in het welkom centrum. Hij vertelde ons het een en ander van Natchez. Het is een relatief oude stad en er zijn een aantal oude huizen elke dag te bezichtigen en z'n 10 dagen lang, elke week een dag zijn er een aantal bijzondere prive huizen te bezoeken. Morgenochtend gaan we dat proberen. Verder hebben we een gedetailleerde beschrijving van de Trace Parkway gehad. Die is ca 720 km lang en verboden voor zwaar vrachtverkeer en de maximum snelheid is 50 mijl, 80 km per uur dus.
Vanmorgen vertrokken we laat, we hebben een half uur staan te wachten op de mevrouw van de camping voor we konden afrekenen. Zo verder het binnenLand in is het weer wat heuvelachtig en vele km langs de weg erg veel hele mooie huizen. Daarbij was het erg mooi weer vandaag, vrijwel de hele dag zon en tegen de 30 graden. Echt warm genoeg dus. We hebben een groot deel van de dag rustig aan gedaan over binnenwegen maar helaas, zo'n 70 km ging toch weer over een vierbaans weg. Nu een kop thee en morgen weer verder.

Dinsdag 7 april.
Villa in Natchez, Southern Lady, Natchez trace Parkway, betaald buiten slapen. Warm, benauwd, ca 30 graden en vrijwel de hele dag droog.

We staan in een gratis camping van de National Park service als enige niet Canadees. Alle mensen hier hebben overwinterd in het zuiden en zijn nu onderweg naar Quebec, de meesten spreken alleen maar Frans.
Vanmorgen bezochten we een villa in Natchez. Ze hebben daar in een zo'n 24 villa's een aantal malen open huis in maart en april. Steeds zijn er 3 open in de ochtend en 3 in de middag. Er zijn ook speciale bus toers die je langs alle huizen brengt op zo'n dag. We bezochten er 1, vanochtend. We hadden het huis dat speciaal wordt aanbevolen voor de mooie meubels uitgezocht, gebouwd rond 1840, in de burgeroorlog gebruikt als hoofdkwartier door een generaal. Daarna van verschillende eigenaren geweest, dienst gedaan als kostschool, school, kosthuis in de crisisjaren en daarna heel mooi gerestaureerd en ingericht. Toen we binnenkwamen maakten we even kennis met de eigenaresse, een kleine mevrouw, nog geen 1,50 m lang, tegen de 80. Keurig gekleed en perfect opgemaakt. Nadat ze was vertrokken kregen we in elke kamer een verhaal over wat er te zien was, wie of was de meubels waren, verhalen over de dure schilderijen aan de muur etc. elke kamer had z,n eigen gids, steeds een mevrouw gekleed in een mooie vroeg 19e eeuwse jurk. Hoewel een groot deel was ingericht als een museum woont de mevrouw er nog steeds. Door de dames die van het huis vertelden werd ze betiteld als een echte "Soutern Lady". Na de bezichtiging reden we naar de Natchez trace Parkway, een weg speciaal voor het toerisme, commercieel verkeer mag er niet over, de maximumsnelheid is 50 mijl per uur en de weg is ruim 700 km lang, hij loopt tot Nashville in Tennessee en volgt een oud pad. Voordat Europeanen hier kwamen was het een buffeltrail waar de indianen ook gebruik van maakten. Daarna kwamen kolonisten, soldaten, handelaren, zwervers, boeren en slaven. Dit was een van de belangrijke Zuid Noord routes. Vanaf 1904 heeft een groep mensen zich ingezet om deze weg te realiseren en uiteindelijk in 2005 is hij in zijn geheel geopend en wordt beheerd door de National park service. De weg was eigenlijk nog veel langer, tot Pittsburg in Pennsylvanie maar dat stuk heeft geen speciale status. Bij het begin maak ik een paar foto's en... Wordt heftig in beide voeten gebeten. Tijdens het fotograferen was ik een stapje naar voren gegaan zonder goed te kijken waar ik ging staan en trapte in een mierennest. Op elke voet zitten zeker 150 van die kleine grrrrrr en ze bijten heftig. Sandalen uit, ze allemaal er af geslagen maar dan gaat het heftig jeuken. Ik smeer er iets op wat helpt maar mijn voeten zitten vol met rode bultjes. Shit!

Er zijn nogal wat dingen te zien langs de weg en alles wat meer bezienswaardig is als een versierde molshoop wordt perfect aangegeven. Het eerste was het eerste meisjescollege van Missisippi, er staat nog twee kleine stukjes muur. De volgende was een oude herberg. Mount Locust Inn and Plantation. Het is een van de oudste huizen van het Zuiden. In de 18e eeuw waren in het Noorden relatief veel boeren, vallenzetters en anderen die hun handel naar Natchez of nog verder naar het Zuiden brachten. Ze bouwden primitieve boten en aan het eind van de reis verkochten ze hun waren en hun boot omdat ze geen kans zagen tegen de stroom van de Missisippi op te varen en werden Kaintucks genoemd. Ze gingen dan veelal lopend terug naar huis en die tocht duurde soms maanden. Onderweg waren verschillende stops waar ze konden eten en overnachten. Het verhaal gaat dat ze hier in Mount Locust konden eten en buiten in de tuin of op de houten plankier konden slapen voor 25 dollarcent.. Na 1820 kwamen er meer wegen en de Missisippi stoomboot deed zijn intrede en stopte de reizigersstroom. We rijden vandaag 50 mijl over de trail en stoppen bij Rocky Springs, een simpele camping maar heel mooi in het bos met zoals gezegd, uitsluitend Quebec Canadezen. We wandelen wat rond, hebben een praatje met iemand die Engels spreekt, leuke dag vandaag!

Woensdag 8 april, Jackson Missisippi
Warm, kleine vliegjes.
Rocky Spring, de camping van afgelopen nacht is genoemd naar een stadje dat daar was in de 19e eeuw. Voor we weggaan rijden we naar het einde van de weg waar het centrum van het stadje was. In 1860 woonden er ca 2600 mensen waarvan 2000 slaven. De begraafplaats is nog te zien en een oude Methodisten kerk. Die is sinds 2010 niet meer in gebruik maar wordt nog wel door een groep mensen onderhouden. We lopen even rond en lezen wat van de geschiedenis. Na 1861, het begin van de burgeroorlog was het snel gedaan met het stadje. Het bestond vooral uit planters die katoen verbouwden. Maar relatief veel mannen moesten in het leger en de slaven vluvhtten of werden vrij. Het hield gewoon op te bestaan.
We zijn ook weg uit het oliegebied. Dat is echt een soort afsluiting als je je realiseert dat we vorig jaar begin augustus vlakbij de olievelden in North Dakota waren, veel ervan hebben gezien in Alberta, Canada, dat er heel veel on ontgonnen teerzand velden zijn in Yukon territory, in het Noorden van Alaska en later in Californie maar ook weer in Texas ten Oosten van de Rocky Mountains en tenslotte in Zuid Oost Texas en in de golf van Mexico. Zo Noord Zuid het gigantische prairie gebied waar op heel veel plaatsen olie in de grond zit. Verder wordt het droger van Oost naar West. Dus swamps in Texas en Louisiana en woestijn in Arizona en Nevada. Goed dat hebben we gehad. We rijden vandaag naar Jackson, we dachten om de fiets hier te gebruiken maar helaas, anders dan in het Zuiden zijn hier geen fietspaden, is het erg druk verkeer en niet berekend dat je fietst. Niet doen dus. We zoeken in de middag een Statepark aan de rand van de stad. Het is heet intussen en nog steeds een hoge luchtvochtigheid, hartstikke benauwd. Als we op de camping buiten gaan zitten, prachtig mooi aan een meertje, een mooie witte reiger staat een stukje verder te vissen, worden we bijkans opgegeten door kleine vliegjes, we zitten een poosje buiten, muggenspray op, antimuggen spiralen brandend rond de stoel, netje om het hoofd. Het is niet leuk. We gaan naar binnen......

Donderdag 9 april, Lena Coal Bluff county park
Vanmorgen bezochten we eerst het oude state capitol, zeg maar de oude zetel van de regering van Misdisippi, gebouwd rond 1830 en het was de plek waar het hooggrechtshof, de senaat, het parlement en de gouverneur zetelde. Voor die tijd zaten ze maar ergens waar ruimte was. Soms in een groot huis bij iemand thuis, in een kerk en soms in een herberg. Ze pakten gelijk goed uit en bouwden een kleine copie van het witte huis. Omdat er weinig aan onderhoud werd gedaan was het relatief snel bouwvallig maar diverse renovaties hebben het in tact gehouden. In 1903 was het weereens vervallen en te klein dus toen werd er een nieuw en groter regeringsgebouw gebouwd. Het oude stond leeg tot 1916 toen men besloot er een museum van te maken. Het museum voldeed tot begin jaren 90 van de vorige eeuw. Men bouwde een nieuw historisch museum en het oude capitol werd zelf een museum waarin vooral het gevecht voor vrijheid en gelijke rechten een grote plek hebben gekregen. In 1861 besloot de federale regering slavernij af te schaffen voor de westelijke territories. De zuidelijke staten zagen dat ze een minderheid in de VS zouden vormen en besloten uit de unie te stappen, het begin van de burgeroorlog. Echt schrijnend dat de toen,alige parelementariers over de zwarte medemens spraken als werkrachten die belangrijk waren voor de productie en de welvaart. Later werd het niet veel beter. Zwarte mensen werd tothalverwege vorige eeuw nog veel ontzegd en het duurde daarna tot halverwege de jaren 70 van de 20e eeuw eer men echt gelijke rechten kreeg maar nog steeds zie je grote verschillen, je ziet het gewoon op straat, wijken met veel zwarte mensen zijn armer etc. het zal nog wel een poos duren voor de dagelijkse verschillen ook verdwenen zijn. Maar goed, het wordt niet weggestopt, men is open over het verleden. Bij het binnenkomen werden we verwelkomd door een mevrouw die heel veel te vertellen had. Ze had een tante gehad die uit Belgie kwam. Haar oom had haar meegebracht na de tweede wereldoorlog. Zij was een keer met haar tante mee geweest naar Belgie en Nederland en had daar nog goede herinneringen aan. We hadden gelezen dat de hoofdstraat vrij was van de moderne winkelketens en de jaren 50 bewaard waren gebleven. Nou dat viel erh tegen zei ze maar dat soort winkels kon je wel vinden in de wijk Fondren, ca 4 km noord van het centrum. We hebben het opgezocht en een poos gelopen, het viel wat tegen. Vervolgens zijn we de stad uitgereden terug naar de Natchez Trace parkway en kwamen uiteindelijk ca 60 km Noordelijk in een piepklein gehuchtje achteraf aan de Pearl river. Echt helemaal niks maar diep in het bos en er staan een boel caravans en fifth whealers. In de rivier zagen wel schilpadden en toen we een stukje fietsten kwamen mensen hun hondjes acjter ons aanrennen.

Vrijdag 10 april Jeff Bushby campground NP, vlakbij Chester Missisippi
Naast ons draait een aggregaat, de camping is wat rommelig en lawaaiig. We staan in het bos op een gratis camping van de National Parkservice. De camping is iets meer dan halfvol, er zijn 18 plaatsen en er staan ongeveer 22 units.. Ja de plekken zijn zo groot, wij staan met 3 wagens op een plek en er kan er nog wel eentje voor. Zodoende. Vrijwel alle andere gasten zijn Canadezen uit Quebec, vandaar een beetje rommelig. De mensen zijn ook wat luidruchtig maar anders dan Amerikanen en ook weer niet als Fransen, nee het zijn Quebecuins. Een beetje jammer dat sommige sjagrijnige Nederlanders met een camper dit niet zien. Ik bedoel die gaan klagen als er een aggregaat draait omdat die herrie maakt, klagen als mensen te vroeg vertrekken, zeggen dat je geen was kan ophangen op een camperplek dat de rook van een kampvuur ongezond is maar die zelf hun rommel laten liggen en stiekum weggaan als hen dat zo uitkomt. Het is hier gewoon bijna pijnlijk schoon, niemand laat zijn rommel slingeren maar brengt die in de enkele afvalton die hier staat. De toiletten zijn bijna pijnlijk schoon en er ligt zelfs geen snippertje toiletpapier. Het is fris maar een enkeling zit nog buiten met een wij tje of een bier. Iemand met en tent zit te schrijven. We kwamen aan en zagen een plekje achter iemand, we vroegen of ze bezwaar hadden dat we daar ginegen staan en waren 3 kwartier aan het kletsen. Bijna iedereen is rustig aan onderweg naar huis, velen maken er bijna een sport van om de volle 180 dagen in de VS te bliven die voor hen vanuit hun ziektekostenverzekering is toegestaan. Op de vraag of dat gecontroleerd wordt vertelde men me dat bij binnenkomst in Canada hun paspoort wordt gescand en de ziektekostenverzekering automatisch bericht krijgt dat ze uit of in het land zijn. En de verzekering is bij hen vanuit de overheid geregeld en wordt direct betaald vanuit de belastingpot dus is voor de burgers "gratis".
Goed, vanmorgen in Lena Coal Bluff county park begon het rond 6 uur hard te regenen. Noet zo erg want het was erg warm afgelopen nacht. We pakten in in de regen, het onweerde erbij en reden op de gok terug naar de Natchez Trace. Dat was geen goed idee, we reden zo'n 25 km om. We besloten te stoppen in Kosciusko deels omdat het een Poolse naam heeft en deels omdat het een wat ouder plaatsje is. Naast de weg is een welcome centre met museum. Dat laatste stelt niets voor maar we waren alleen in het welcome centre en de man achter de balie was een Vietnam veteraan die in 1973 in Israel actief was geweest in de Jom Kippoer oorlog, nooit geweten dat daar ook Amerikanen aan hadden meegedaan maar hij vertelde dat er een aantal een heden actief waren, allemaal aan land gezet met uniformen zonder Amerikaanse onderscheidingstekens dus niets wees er op dat ze van het Amerikaanse leger waren.. Hm zei ik, daarvan heeft Poetin het geleerd zeker? Goed naast alle verhalen daarover vertelde hij het een en ander over Kosciusko. Dat was een Pool die met George Washington heeft meegevochten in de opstand tegen de Engelsen. Hij was hoer nooit geweest maar na zijn dood hebben ze deze plaats naar hem genoemd. Hij vertelde ook nog dat je hier en daar prima kon eten en als we iets speciaals wilden we even verder in French Camp lekker konden eten en ook nog een goed doel steunen. Er is daar een cafe dat steunt een college voor moeilijke jeugd. Goed, we gingen lunchen, elk een grote salade, niet verkeerd maar ook niet zo bijzonder, als toetje een brownie met saus en een breadpudding, beide met vanille ijs. Dat ijs was echt geweldig maar de breadpudding was nog beter! Ergens was er witbrood in te vinden met caramel, siroop, rozijnen, pecannoten en mogelijk nog wat meer maar het was echt geweldig! Alleen ja, je groeit er wel dicht van natuurlijk dus komende week doen we extra voorzichtig met het eten.
Intussen was het gestopt met regenen maar de zon wilde nog niet zo, een beetje waterige bewolkte dag vandaag.
Oja, Kosciusko is de plek waar Oprah Winfrey is geboren en opgegroeit. Ze komt er nog regelmatig op familie bezoek maar meestal arriveert ze 's avonds laat per helicopter op het lokale stadsvliegveld. Zo anoniem mogelijk en vertrekt dan ook weer via de achterdeur.

Zaterdag 11 april
Shannon, Elvis Presley, hoever is het naar Quebec en welke kant gingen we op?
Mathiston, Houston en Tupelo
Onderweg vandaag passeerden we een stuk, ca 10 km lang en 200 tot 500 meter breed waar alle bomen waren afgebroken. Aan het begin stond een bord dat dit een 2011 Tornado area was. Immens wat zo'n wervelwind in een hele korte tijd kapot maakt. In het bos had men alles laten liggen, de meeste afgebroken bomen lopen weer uit en de stukken op de grond raken overgroeid en worden opgegeten door insecten etc.
We staan in Shannon op een Good Sam camping en krijgen korting omdat we eigenlijk gaan kortingskaart willen kopen maar lid van de ANWB zijn. Het is een kleine leuke camping, piekfijn verzorgd en het weer is verrukkelijk. We zitten tot 7 uur buiten. Er zijn wasmachines, Jannie draait een was en stopt het ook nog in de droger. Erbij staat een bordje dat de droger een dollar kost en wassen ook. Er staat een blikken busje bij waar we dus 2 dollar instoppen. De mensen doen hun deur hier niet op slot en zoals de man gisteren vertelde, ze bellen de politie ook niet want er is altijd wel een pistool in de buurt. Vanmorgen kletsten we een poosje met onze buurman. Hij moet naar Montreal, nog 2300 km vertelde hij en hij moet op 20 april weer in Canada zijn. We rijden verder de Natchez Trace op, even later zegt Jannie dat ze dacht dat we rechtsaf moesten ipv links af. Een poosje later zien we dat de mijlen aftellen, ja we zijn naar het Zuiden ipv het Noorden gereden, we draaien om.
Wat verder willen we tanken en rijden het plaatsje Mathiston in. We willen tanken maar de pomp levert alleen een soort diesel zonder mwerk en de pomp is al lang niet gebruikt. We rijden naar Houston, een wat groter plaatsje blijkt als we er zijn en daar lukt het wel. Het weer is intussen prachtig geworden. We bekijken het plaatsje en zoeken een camping. Intussen zijn we vlakbij Tupelo, nee zegt het niks? Nou ons ook niet maar Elvis Presley is er geboren en opgegroeid en woonde er voor hij beroemd werd in Memphis.

Zondag 12 april Florence Alabama. zon, 26 graden.
Als we vertrokken zijn vanmorgen, we hadden een relatief koude nacht maar het werd prachtig weer vandaag, besloten we door Tupelo te rijden. We hoeven niet naar Elvis z'n geboortehuis of zo maar even de stad zien is ook wel leuk. Er is nauwelijks iets te zien, het is vrijwel geen stad. Er staat wel een grote highschool en verder alle standaard eetzaken. We rijden er weer uit en volgen de Natchez trace. Als we bij de Tennesee river komen lunchen we en kijken wat we verder gaan doen. We besluiten de parkway te verlaten. We hebben er bijna 500 km over gereden. Hij is prachtig aangelegd, het laatste stuk loopt door licht glooiend landschap maar we willen nog even een klein stukje van Alabama zien en ook nog van Tennessee. We denken daarna via West Virginia, Ohio, mogelijk een klein stukje Kentucky, via Indiana naar Michigan en dan tussen de grote meren door naar Canada. We nemen dan een stuk Trans Canadian highway wat we vorige keer 6 jaar geleden niet hebben gedaan en dan via Ottawa naar het oosten. Nou ja, voorlopig, het kan ook zo weer een beetje anders worden. We rijden naar Florence Alabama, gaan naar de gemeente camping maar die is gesloten. Nou er zijn er 3 dus op naar de volgende. Daar wordt verbouwd, het is een grote rommel, hij ligt afgelegen en er is helemaal niemand. Op naar de laatste dus. Die ligt mooi maar is verder een rommel. We zoeken een plekje en krijgen korting omdat we senior zijn. De camping ligt aan de Tennessee river, die is opgestuwd en er is een electriciteitscentrale die in werking is. Het water stroomt dus een beetje en verder is het druk met speedboten. We hebben een schitterend uitzicht over de rivier en met name aan de overkant is een stijle rotswand met bovenop dure huizen. Dat is eigenlijk net als in Europa.