Onderweg, Quebac, Montreal Niagara

We hebben lange tijd niets van ons laten horen. Dat kwam omdat er steeds geen internet beschikbaar was of we zo bezig waren met andere dingen dat even het verslag op waarbenjijnu er bij inschoot.

We zijn flink verder gereden. Of zo e wilt: flink opgeschoten. De vorige keer waren we in Gaspe aan de Atlantische Oceaan en nu zitten we bij de Niagara watervallen…………

De weg
We zijn langs de Atlantische kust gereden tot de monding van de Laurens rivier. Vervolgens zijn de de Laurens river gevolgd, zo’n 300 km en daarna over gestoken. Op dat punt was hij zo’n 30 km breed. We zijn de rivier verder gevolgd tot zo’n 250 km boven Quebec en daar het binnenland ingereden richting het Lac St Jean. Dat is een stuwmeer met een doorsnede van ca 35 km. We zijn rond dat meer gereden en weer naar de Laurens Rivier en richting Quebec. We hebben Quebec bezocht en vervolgens Montreal. Na Montreal de Laurens rivier gelgd tot het meer van Ontario. Daaruit ontspringt hij. We hebben vervolgens het meer van Ontario rond gereden en zijn nu ca 30 km van de Niagara watervallen. Die gaan we morgenochtend bekijken.
In Gaspe gingen we Walvissen kijken. Met een kleine boot zee op, zo’n ding van een meter of 12 dat met meer dan 40 kim per uur vaart. Het weer was niet al te goed maar we waagden het toch. Kwa walvissen, nou we hebben zeker 10 blauwe vinvissen gezien, dat zijn echt immense beesten van ruim 30 meter lang als ze volwassen zijn en verschillende waren dat ook. Alleen, de dichtstbijzijnde was zo’n 300 meter. Het was echt de moeite waard maar gaf niet de kik die we verwachten. In het park waar we waren op dat moment was veel wild te zien volgens de parwacht. Ook beren, daar hoefden we niet bang voor te zijn vertelde hij. De beren zijn er op dit moment omdat ze aan de wterlijn voedsel vinden maar als ze een mens horen of zien gaan ze weg. Nou, wij hebben geen beer of Eland gezien. Het meest spektaculair was een grijze zeehond (wel vlakbij) en een paar aalsgolvers.

Nadat we op walvis cruise waren geweest en wegreden ging het motor management alarm weer aan. Omdat je dat niet te lang kunt hebben, de motor liep regelmatig op 3 cylinders, besloten we terug te gaan naar Gaspe naar de Volkswagendealer. Wellicht heeft hij geen verstand van Fiat maar hij heeft zekers sleutels van metrische maat. Hij kon ons niet helpen, had geen verstand van diesels en zat voor minimaal 2 weken vol. Maar….. hij had een adres van een man die wagen onderhield voor een distribiteur van Pepsi Cola. Die man vergeten we nooit meer van ons leven. Peter Annet. We wamen bij hem en hij vroeg at er mankeerde. Nou dat was prima uit te leggen. Ok zegt hij, zet de moter maar af en hij rukt wat aan de kabels, smeert er wat electrisch geleidend wet aan en… het was (en is nog steeds) in orde.
Nou we zijn nog steeds, elke dag gelukkig ermee. De volgende dag stoppen we bij een uurtoren en stopt er een bus, allemaal mensen van onze leftijd en enkele nog wat ouder. Het blijken Zwitsers te zijn die een tour maken en onderweg zijn naar Hallifax. De vuurtoren was niet zo bijzonder maar de mensen wel.

Foto’s
Foto’s op waar ben jij nu zetten bevalt niet zo. We zijn bezig om ze in Picassa te krijgen. Als dat lukt stuur ik iedereen een link zodat die daar zijn te bekijken.
Bienvenu dans notre Fromagerie!
Vanmorgen uit Matane vertrokken richting Rimouski. Na een half uur zien we: Fromagerie. We gaan langs en zien hoe ze kaas maken en proeven een goede camembert. We besluiten er een te kopen. De mevrouw die ons helpt is de eigenaresse en vertelt dat ze melk rijgen van de eigen boerderij. Ze werken met 5 personen. We praten wat en vertellen waar we vandaan komen, onze kinderen en kleinkind. Zij heeft 3 kinderen, een zoon en 2 dochters. Aan de wand hangt een foto van har gezin. We geven ze een foto van de molens en nemen weer afscheid.

Zoem zoem…
We worden 5 uur ’s ochtends wakker van het zoemen van muggen. We vingen er mer dan 50! Geweldig hoe een electronische vlieggenmepper dan werkt. Rond half zeven nogeens een stuk of 10 en rond acht uur weer een stuk of tien. De boosdoener is het dakluik in de woonruimte. We hadden daar al nieuw gaas voor gekocht maar het er niet in gezet omdat het toch wel goed leek. Nou niet dus en als we weer in Nederland zijn is dat het eerste wat ik ga vervangen voor een wat breder stuk. Jannie heeft nadat we waren opgestaan alle muggenlijkjes opgezogen. We zaten vol met prikken en bulten. Weer een nieuwe ervaring……


Val Jabert
Gisteren zijn we naar Val Jabert gereden. We kwamen rond 5 uur op de camping. Daaror hadden we een indianen dorp bezocht maar daar was niets van de oude cultuur terug te vinden behalve een museum. Het beste daarvan was het verhaal van een mevrouw, die geboren was in Vermont (VS) en sinds 1971 hier woonde en met een Aboriginal was getrouwd. Zij had geweldige verhalen over de omgeving, de cultuur en de levens van het eerste volk. OK, we zagen er weinig van terug in het museum.
Later gingen we naar de tourist info. Daar stond iemand van het eerste volk en op de vraag:”waar kunnen we de cultuur en het leven van vroeger zien?” Antwoorde hij dat dit er niet meer is, de indianen wonen in moderne huizen en het is niet meer.
Goed, Val Jabert is een verlaten dorp, gebuwd tussen 1915 en 1920 voor een papier fabriek. Bij een waterval had men een electricitietscentrale en voor het vervoer was een spoorlijn aangelegd. Echt indrukwekkend wat men hier in het verleden heeft gebouwd. Rond 1980 was het dorp geheel verlaten en halverwege de negentiger jaren heeft iemand het idee gehad om de restanten te bewaren. Er ligt een camping bij en in het oude dorp kun je kamers of een huisje huren. De oude school, gerund door nonnen, is gerestaureerd en in een aantal gebouwen kun je zien hoe het leven toen was hier. Nou, hard werken enweinig luxe. Maar goed, er is daar nog veel te doen en hopelijk lukt dat ook want contact met het verleden kan nooit kwaad.


Beluga’s kijken in Saint Simeon.
Nou dat schoot niet erg op. Het was even zoeken maar toen we de plek van de boot hadden bleek die er niet te zijn maar 50 km meer noordelijk, waar we vandaan kwamen dus. Op de vraag hoe het hier was met walvissen kwam er een wat afwjzend antwoord. Ja je kon wel mee met een zodiac, ja erg leuk, ja je kunt walvissen zien, nee niets is zeker. Waar is de grote boot dan? Waarom is die dan daar? Zijn er hier geen walvissen dan?? Nee nou, eigenlijk niet, ze komen hier pas in augustus.

Plekje
Gister rond half twee waren we op een erg leuke plek maar we vonden het wat vroeg. We reden dus door, nou dat moet je dus nooit doen, dat wisten we wel maar toch, we reden dus toch door. Rond alf vier van de weg af richting Petit Riviere de Fransois. Nou inderdaad, petit, erg klein en na 12 kilometer vonden we geen leuke plek om te overnachten. Binnen een straal van 70 km ook geen camping (in een van de boeken die we hebben) Dus maar wat verder gereden. In Saint Tide de Caps even van de weg af staat een (katholieke) kerk met een leuk plein erbij. Er achter een school van Onze Lieve Vrouwe Van Genade. Nou een prima plek! Het was ook erg leuk voor de bewoners in het drp. Tot rond 11uur kwamen er regelmatig auto’s langs die even remden, even keerden, even nogeens keken.. en de jongelui van het dorp zijn wel 4 keer om de camper heen gelopen.

Nou prima verder geen last. We hebben goed geslapen en vanmorgen verder naar de waterval van Morency, die is bijna 80 meter hoog en een touristische trekpleister. Nou hij was erg mooi. Om hem te bekijken zijn we een parkeerplaats opgereden aan de bovenzijde, kosten $9,50. We kwamen nog een Nederlands stel tegen die in 2 weken met een huurauto van New York naar Quebec reden en weer terug naar New York.. Volgens mij zit je dan de hele dag in de auto. Maar goed, toch wel leuk om zo weereens landgenoten te ontmoeten. We zagen een VVV info centrum. De jongeman daar vertelde dat we het handigst met de camper aar Quebec kunne rijden en hem daar op een openbare parkeerplaats kunnen zetten.

Quebec en verder
Quebec gereden en geparkeerd bij de cruise terminal. De Maasdam lag er, een cruise schip van de Holland Amerika Lijn. Ze hebben prima parkeergelegenheid en je zit vlakbij de binnenstad. Eerst naar Vieu Port, helaas mijnheer Stuik van het Canada boek, het klopt niet erg. In Vieuw Port is niets te Beleven. Daarna naar de oude binnenstad met de kabelbaan omhoog. De stad is wel leuk maar ook erg touristisch. In Rue Tresor lijkt het een beetje op Mont Martre, allemaal schilderijen in de verkoop en slechts een enkele schilder die er zelf aan het werk is. Maar goed, wat rond gelopen en vervolgens naar de farmers market. Dat is wel leuk, zo’n 30 boeren uit de wijde omgeving verkopen daar hun produkten. Van Garaniums tot gerookte eenden filet. Rond half twee vertrokken richting Montreal.

Haventje
We zijn na zo’n 40 km van de autoweg af gegaan en volgen de secundaire weg. Tegen half vier een zijweg genomen om in een dorpje een plekje te zoeken. Dat lukte prima op een parkeerplek tegenover een piepklein haventje in de Sint Laurens. Na het eten liepen we een stukje en al gauw een praatje met iemand die vorig jaar uit Quebec hier was komen wonen. Hij sprak erg slecht Engels maar we begrepen dat de Maasdam hier langs zou komen. En inderdaad, tegen negen uur kwam hij langs, een erg mooi gezicht. De man uit de buurt kwam ook weer langs en had zijn vrouw bij zich, die sprak wel goed Engels. Zij vertelde dat dat schip op vrijdag avond naar Montreal vaart en op Zondag avond weer terug richting Quebec. Terwijl we zo aan de praat waren kwam er nog een camper aan en die parkeerde naast ons. De mensen keken even buiten en gingen snel naar binnen, geen tijd dus voor een praatje.

Montreal
We zien een info bord richting centrum en volgen dat. We zien een demonstratie van Iraniers tegen hun bewind daar. (zou het helpen?) en poten de wagen gewoon in het centrum. De mevrouw geeft ons een plek aan waar we kunnen parkeren en zegt dat we beter eerst kunnen bellen. Dat proberen we maar helaas. Op de parkeerplaats blijkt deze leeg en erg afgelegen. We rijden weer terug naar het oude centrum en poten de wagen daar neer in de langste straat die we ooit hebben gezien, zeker 38 km, toen we de stad in reden hebben we de weg vrijwel geheel gevolg. Het eerste huisnummer dat ons opvalt is 16387 en het loopt langzaam af…..We lopen een paar uur door de stad. Er is zoiets als de uitmarkt bij ons. Erg leuk en er zijn veel mensen op de been. Het oude havengebied heeft men veranderd in vrijetijds gebied. Op de pieren een bioscoop, restaurants en een aquarium en het havenbekken is jachthaven geworden. Het sluit leuk aan bij de oude stad. We verlaten de stad over de slechtste autoweg die we de laatste jaren hebben gezien. Vol putten en bulten, ze zijn er wel aan bezig maar het is een rommel eerste klas.

23 juni
Iroques zeesluizen
Vanmorgen eerst naar de Iroques zeesluizen gereden. Die liggen ergens in de Laurens rivier. Daar was wat aan de hand en we vonden een mooie plaats aan het water, het bleek het gemeentelijke strandje te zijn want later zat het er vol. Op de parkeerplaats stond een Duitse Detleff, dezelfde camper als die we in Moncton al waren tegengekomen.

We hoorden van iemand dat de sluizen juist vandaag 50 jaar bestaan en dat dit werd gevierd. Er zou een demonstratie van de RCMP, de Royal Canadian Mounted Police zijn, die mensen met die rode jassen en die grote hoeden. Nou prachtig! Na wat lang wachten was er een show van 32 RCMP mensen te paard, echt erg leuk. Misschien niet zo hoogstaand als Anky van Grunsven maar wel met 32 mensen tegelijk! Terug bij de camper zaten de Duitse mensen er ook. Die waren uiteraard ook stomverbaasd dat ze onze camper zagen toen ze terug kwamen van hun wandeling. Zijn hadden bijna dezelfde ronde gemaakt, waren wel in Nova Scotia geweest maar hadden een stuk Quebec overgeslagen en kwamen nu bij kennissen vandaan uit Ottawa.Vanmiddag stopten we in Brockville, een stadje met een leuke binnestad aan de Laurens rivier en nog oud ook, nou ja, 200 jaar maar het zag er leuk uit. We lopen wat rond en als we terug komen worden we aangesproken dor iemand, halverwege de 70 die pas zijn boot en huis had verkocht en een appartement had aan de waterkant. Toen hij hoorde dat we Nederlanders waren vertelde hij dat hij een Nederlander kende omdat hij vroeger, zo’n 35 jaar geleden in Maitland, dat is een plaatsje 20 km verder, bij een DuPont fabriek had gewerkt. Die Nederlander heette Erik Lingbeek, laat ik nou met een naamgenoot van die man hebben gewerkt (een neef van hem). De wereld is klein, dat zie je maar weer.

25 juni.
Uit Salem vertrokken richting Niagara. We moeten daarvoor langs Toronto. Dat is een milioenen stad en we gaan dan ook via de snelweg. Omdat we zo’n 260 km hebben te gaan nemen we dat ruim en starten 100 km voor Toronto al door de snelweg te nemen. Het verker wordt snel drukker en ca 50 km voor Toronto gaan we van de weg af voor koffie. Daarna verder. Rond twaalf uur komen we in een dikke onweersbui terecht. We zagen kilometers eerder de lucht pikzwart worden en er was veel bliksem in de lucht. Bij Toronto hoost, nou ja, tropisch en het duurt anderhalf uur. Laten we het er maar op houden dat het een bui tegen het stof is, alle stof voor de komende vijf jaar is dan wel uit de lucht. Goed, ruitenwissers op extra snelheid en op de snelweg terug tot hooguit 50 km per uur. En dat dan meer als een uur lang. We komen verder prima langs de stad. De weg is echt geweldig goed aangelegd. Het is 7 banen 1 kant op waarvan de buitenste 3 een aparte weg vormen, de Expressway. Zo af en toe kun je daar af of op. De binnenste banen is voor het rondverkeer rond de stad. Ondanks een behoorlijke drukte, denk aan de A 16 buiten de spits, is het verkeersbeeld erg rustig. Er is veel vrachtverkeer. 25 meter lang, bijna 3 meter breed en de vlam in de pijp. Ze rijden ons allemaal voorbij. Ondanks dat we 100 rijden op de cruisecontrol, in Europa betekent dat continue vrachtwagens passeren, gaan ze hier vol gas voorbij. Ook berg op, een enkeling weliswaar niet maar het gros komt gewoon voorbij, ook rechts als je op de tweede baan zit. We worden dan langs beide kanten ingehaald. Nou ja, geeft niet, het is maar wat je gewend bent.
Morgen:
Niagara watervallen