washington state, mount St Helen, portland.

28-9 Afscheid van Vancouver Island en terug naar de USA
Dungeness national wildlife refuge.
We gingen vanmorgen vroeg op pad omdat de mevrouw gisteren ons verteld had dat we voor 08.30 uur aan het katoor moesten zijn voor tickets naar Port Angeles. Even over 8 reden we een bijna leeg parkeerterrein op. Kunnen. We mee met de boot van 10.30 uur? Jawel hoor, helemaal geen probleem. We werden nagemeten, even $107.- afrekenen en rij maar naar baan 9. Daar staat al een camper. Zorg dat je er rond 9 uur bent want dan komt de douane, boardercontrol en dergelijke. Ok, doen we. Even na 9 uur kwam de controle langs. Als je nog tomaten of paprika's hebt, geef of gooi ze maar weg. Ok, die hebben we en we geven ze wel weg. Het werd op een briefje geschreven en daarna met dat briefje en de paspoorten naar de USA controle. De paspoorten werden gescand, het briefje ingenomen en we vertelden gelijk dat we dat spul al hadden weggegeven. Ok hoor prima. Vervolgens het schip op, een hele oude maar wel mooi schip. Maar 1 autodek en het open dek heel groot en bij de boeg loop je zo lamgs de ankerlier en de ankerkabels. We troffen het, net na de afvaart stijgt er een watervliegtuig op, het kwam vlak over het schip, altijd leuk om te zien! Even buiten de haven zien we een paar zeehonden en wat later een paar dolfijnen. Na. Anderhalf uur aankomst in Port Angeles, we gingen heel vlot van boord en vervolgens moest men toch de paspoorten nog even zien. Vervolgens moesten we uit de rij voor controle door de specialist voor verboden items. We hebben zelden zo'n hork meegemaakt, alles moest open, de bank, de kastjes, de rumte voor de fietsen etc. Hij had ons nummer op een papiertje, duidel doorgekregen van zijn collega aan de overkant. Arrogant, gehaast, onvriendelijk. Goed zijn "buit" was 3 zakjes noedelsoep met beef, dat spul wat altijd goed blijft maar niet te eten is. Het staat al 2 jaar in de wagen en omdat het niet te eten is blijft het daar. Ok, dat zijn we kwijt. Opeens liep hij weg en ging naar een andere auto. We keken nog even maar hij kwam niet terug, we hebben de boel opgeruimd en zijn maar weggereden richting supermarkt. Vervolgens precies zo'n zelfde zakje paprika's gekocht als we hadden weggegeven.... Wel heel mooi weer vandaag, de zon scheen een gat in de grond, ruim 20 graden, perfect! Nar de supermarkt naar een heel mooi plekje gereden met een camping. We staan 40 meter hoog boven de zee, in het bos maar wij staan op een open plek, heerlijk in de zon tot 6 uur. Vanmiddag hebben we nog even een stukje gefietst. Ongeveer 1 km buiten het park leven de rijken van Washington state met tussen de huizen een grasbaan en wat vliegtuigjes, zomaar om mee te spelen of om mee naar de zaak te vliegen?
29-9
We staan vandaag in Shelton, Washington state bij Fred Meijer. We zijn vandaag halverwege de reis. Niet kwa afstand maar kwa tijd, we zijn 2 maanden en 2 dagen onderweg en de reis duurt 4 maanden en 4 dagen.
Vamorgen vroeg regende het maar tegen half negen werd het droog en kwam de zon voorzichtig te voorschijn. Na het ontbijt hebben we nog een poosje van het uitzicht genoten, hoog boven de baai, heerlijk rustig met beneden een paar aalsgolvers en boven ons af en toe een meeuw. Prachtig! Niet ver van de camping is de Olympic game farm, die staat aangegeven op de kaart en in verschillende boeken. Die wilden we wel bezoeken. Het is een kruising tussen een ouderwetse dierentuin en een safaripark. Vogels, herten, lama's, runderen en paarden lopen los en mogen gevoerd worden met volkorenbrood. Dat wordt verkocht voor $ 2,- per brood. Omdat het vlakbij zee is pikken de meeuwen er een ruim graantje van mee. Daarnaast zitten er flink wat beren, een paar wolven een luipaard, een leeuw en twee tijgers. Jammer, de mensen missen de kennis duidelijk om deze dieren een goed thuis te bezorgen. Maar goed, we hebben een leuke andelhalf uur in het park gereden en de dieren bekeken.we zijn langs de Dabob baai naar het zuiden gereden, oostelijk van Olympic national park en die weg is weer....schitterend! Er is geen ander woord voor. Kronkelend tussen het park en de baai, soms in diep bos en dan weer mooie vergezichten, echt top!
We besluiten vandaag geen kosten voor de camping te maken en zoeken in Shelton de Walmart op. Daar is het nogal druk maar aan de overkant van de weg It een Fred Meijers, daar kun je ook prima staan. We zoeken een plekje en gaan vanavond ergens eten. Morgen verder!
20-9 Seaquest state park Castle Rock
Gisteravond bij Denny gegeten. Dat is ook een keten maar je kunt hier voor een gewone maaltijd kiezen. Geen haute quisine maar wel gewoon goed eten. Vanmorgen zijn we verder hereden richting Mount St Helen maar wel over binnenwegen. We hebben daar bepaald geen spijt van. Het weer zat mee! De zond scheen bijna de hele dag en de temperatuur ging naar zo'n 20 graden in de zon. We reden via McCleary, Cedarville, Adna, Vader naar Castle Rock en dan verder naar het Seaquest state park. In Cedarville hebben we gelunch, heel apart, naast een school(geen kinderen vandaag, blijkbaar herfstvakantie) en er zijn minstens 6 mensen komen kijken. We stonden op een groot parkeerterrein. Blijkbaar geen toeristen gewend en een stukje voor het dorp stond een bord van naberhood watch. Nou daar werkt het! Steeds hetzelfde, stoppen op de weg, afdraaien het parkeerterrein op, even stoppen, nogeens kijken en dan weer verder. Ik hoop dat ze zich zo een beetje veilig voelen. Het is ook een gebied van farmers, veel Duitse namen en blijkbaar in Castle Rock ook veel mensen van Zweedse afkomst, in de supermarkt verkopen ze snuff. Dat is een heel fijn gemalen speciaal geprepareerde tabak in piepkleine builtjes. Zo'n builtje leg je tussen je bovengebit en bovenlip, ik heb een poos een Zweedse collega gehad, hij vond het heel lekker maar ik heb liever laulierdrop en dat vond hij weer smerig. Volgens mij is het spul nog kankerverwekkend ook. Goed morgen naar Mount St Helen. Wat ik er nog van weet is dat op 18 mei 1980 de berg ontplofte. Er ging 4,2 kubieke kilometer van de berg de lucht in. Hij werd opeens een stuk lager. Ik las dat er 57 slachtoffers waren en de temperatuur op aarde daalde voor meer dan een jaar met ruim 1 graad. Wij hadden in. Nederland een slechte zomer die oa hieraan werd geweten.
1-10
we dachten te kunnen douchen met kwartjes maar helaas, er moeten speciale muntjes worden gekocht bij een automaat. Ok, weer even gezeur op de vroege morgen maar dat mag de pret niet drukken. We rijden via het visiter centrum om even de mail te checken. We hebben voor zaterdag een afspraak maar die gaat niet door, we stellen voor om die dan naar vridagavond te verschuiven. Bij het visiter centre zeggen ze dat de On door komt vandaag boven op de berg dus we rijden vol goede moed naar boven. Het is wat op en neer, we passeren een paar dorpjes en een paar voorlichting centra, er zijn ook een paar scholen onderweg naar boven, klassen die met de schoolbus een stukje aanschouwelijk onderwijs krijgen.er is niet veel meer te zien. Als je de Etna oprijdt kom je op een gegeven moment tussen de dampende en stinkende lava. Hier niet. We gaan de top ook niet zien, die blijft vandaag in de wolken. Het lijkt de Zugspitze wel, daar hebben we ook ooit een paar dagen rondgekeken, toen het helder was rond de top namen we de lift naar boven en boven gekomen zat de top weer in de wolken. Goed, jammer, wat wel heel goed te zien is zijn de afgeknapte bomen. Er liggen nog duizenden en allemaal netjes dezelfde kant op, ergens las ik dat de klap iets van 16000 maal de kernbom boven Hiroshima zou zijn geweest. Onvoorstelbaar enorm dus. Wat ook opvalt is dat het groen bovenop de berg jong is, alles was dus echt weg in 1980. Bij het observatorium op het hoogste punt waar je met de auto naartoe kunt moet je entre betalen, een strenge vrijwilliger zegt dat dit $ 8,- pp is. Maar we hebben een national parkpas? O, dan mag je zo binnen. Er is van alles en nog wat te zien over geologie, er is een video over de verschillende uitbarstingen en elk half uur houdt een ranger een praatje voor de jeugd. Er is ook een seismograaf, als je op een mat gaat staan en dan spring slaat hij uit. Een paar kids uit de schoolbus staat te springen. Ik help ze en leg hun uit dat het beter gaat als je gezamenlijk jumpt, dus one two three jump. Na een paar keer krijgen we een hele grote uitslag! Na de lunch zakken we terug en blijven op een piepklein campingtje bij een benzinepomp, er komt direkt een van de twee vaste bewoners naar ons toe. Hij woont in een oude caravan maar heeft een wat nieuwere gekocht, die staat er intussen maar waarom hij er nog niet in woont wordt niet duidelijk. Hij heet Greg en vertelt ons het een en ander, oa dat we in de shop moeten betalen. Een poos later komt de nadere bewoner langs, een nog wat oudere man in een scoot mobiel. Hij vertelt dat hij uit Kansas komt en 14 broers en zussen had. Hij is in militaire dienst geweest en was naar Korea gestuurd. Nu woont hij al jaren hier in z'n oude motorhome. Het zijn een beetje trieste figuren hoewel ze dat zelf beslist niet vinden. We zitten lekker in de zon, die schijnt weer, en tegen de avond zien we een paar herten lopen. Tof! Morgen weer een dag!
2-10
We gaan eerst bij het info center langs. Er is daar wifi en de app van campings, Walmarts ed doet het niet, dat kunnen we echt niet hebben. Het is zo gefikst en we gaan via binnenwegen richting Columbia river. Met de lunch zien we dat we naar het punt waar we heen willen nog 234 km is. Dat is een beetje ver om kwart over twee dus we stellen ons doel bij. We rijden weer vrij hoog door de bergen aan de Zuidzijde van mount St Helen. Tegen drie uur komen we langs een uitkijkpunt en hier zien we wat we gisteren gemist hebben. Het is kraakhelder en de berg met de typische top voor een vulkaan ligt prachtig voor ons. Toch een beetje een mevaller. Bij de uitgezochte camping gekomen, daar willen we niet op, stijl en onder een dicht dak van de bomen. Het is daar overdag nog donker! We rijden wat verder en weer terug naar een andere camping, die ligt klem tussen een drukke weg en de spoorlijn. Ook niet zo tof. Uiteindelijk vinden we een plekje bij een gemeentecamping aan een meer, een veldje dat lekker open is. We drinken wat en genieten van het mooie weer. Goh wat zijn we druk geweest vandaag!
3-10
Naar Portland. We zijn niet gestoord vannacht en tot 6 uur hebben we goed geslapen. Daarna kwamen de treinen langs en die maken een hels kabaal. Voor elke overweg wordt er luid en duidelijk getoeterd. Het plekje was leuk, we mochten daar niet camperen maar we hebben alleen maar geparkeerd. Bij het ontbijt zien we een van de daklozen langs komen die we gisteravond al zagen. Het is een jonge vrouw, hooguit 25 met een boodschappenkarretje met al haar bezittingen. We rijden 30 km naar het oosten langs de rivier, gaan een tolbrug over naar Oregon en vandaar weer naar het westen, door de Columbia River Gorge. Prachtig prachtig. We lunchen op een mooi plekje aan het water en gaan verder. We zien een hele hoge waterval, 186 m en moeten opschieten om tegen 4 uur op de camping te zijn. We hebben een afspraak met David Dekrey, een van de verre verwanten in Amerika. We zijn er net als hij komt. We praten wat en besluiten ergens te gaan eten met David's zus Vicky, haar dochter en Davids vriendin Rebecca. We rijden de stad in en gaan naar een heel bijzonder restaurant. Het is gebouwd in een oud schoolgebouw dat prachtig is gerestareerd, voorzien is van kunst en heel apart is ingericht. Er is een hotel in, een theater, verschillende barretjes ed. Het eten is niet heel bijzonder maar wel gewoon goed en smakelijk. Het heet Kennedy school. David brengt ons terug naar de camping, we hebben een heel bijzondere avond gehad en nemen afscheid. We hebben af en toe contact via facebook.. Morgen richting kust!