FFairbanks, over 1098 km rechtsaf

Verslag
Fort Nelson naar Fairbanks: 1889 km, over 1098 km rechtsaf, close encounter
Het is 14 augustus en we vertrekkken uit Fort Nelson. We tanken, we worden geholpen door een aardige man met een tulband. Daarna gaan we even naar het info centrum. Ze hebben daar goeie wifi verbinding en we bellen Maarten om hem te feliciteren. We zijn 2 nachten in Fort Nelson gebleven. Elke dag een eind rijden wordt je ook zat en er was was te doen wat kleine reparaties. We stonden op een camping aan de rand van het stadje, wel erg duur, $41,- per nacht en toen we wilden douchen. Nou daar moest gewoon een dollar munt in en de gratis wifi bleek uiterst traag en slechts voor 20 min gratis. Daarna betalen. Toen we dat probeerden bleek het niet te werken. Alles bij elkaar! Wat een shit camping gezien de prijs kwaliteit. Dat hadden we nog niet gehad.
Goed, we gaan op weg naar Watson Lake, een plaatsje van ruim 1000 inwoners maar wel een streekfunktie. We zullen het niet halen vandaag want het is ca 530 Km. Dat geeft niet want na ruim 1000 komt Whitehorse en als we het zo kunnen regelen dat we daar na twee en een halve dag vroeg in de middag zijn is dat mooi. Dat is de volgende echte plaats om inkopen te doen ed. En tenslotte, het gaat om de reis en wat je onderweg ziet. Waar je komt is alleen maar de aanleiding.
We rijden tegen half tien, de weg is glooiend en prima onderhouden. Na een poosje staan er geen huizen meer en zijn we alleen, geen auto die we tegenkomen en niets wat ons inhaalt. Rond kwart over tien, net van "zullen we een plekje zoeken om koffie te zetten" loopt er 500 m voor ons iets zwarts op de weg. Dichterbij, jawel een zwarte beer! Rustig op zijn gemak sukkelt hij daar en als we vlakbij zijn vlucht hij het bos in. Vijf of tien minuten later zien we een parkeerplaats met beerveilige afvalbakken.
Close encounter.
We rijden er op en ik zie nog net een jonge beer, zo groot als een bordercollie, pikzwart. Hij zat op de afvalbak en hupt er af, blijft even er achter zitten en hupt het bos in. Leuk, helaas Jannie had hem niet gezien. Jannie gaat water opzetten voor de koffie en ik doe de camperdeur open en de hordeur ervoor dicht en ga zitten. Als ik op kijk staat er een volwassen zwarte beer met zijn neus in de hordeur gedrukt die wijkt een centimer of vijf naar binnen. Hij kijkt naar mij en ik naar hem. Geweldig maar dichterbij hoeven ze niet te komen. Ik schreeuw zo hard ik kan, spring op en zwaai met mijn armen. Hij schrikt (denk ik