In Orange, de laatste stop

27-11
Galveston Statepark. Als ze me missen dan ben ik vissen...
Vanmorgen reden we via binnenwegen richting Galveston. Galveston ligt op een van die waddeneilanden voor de kust van Texas en was een belangrijke havenstad. We reden via Cedar Lake, 146 inwoners, Jones Creek, 137 inwoners. We vragen ons af of die borden aan de weg elke keer worden bijgewerkt als er iemand een kindje krijgt of er iemand overlijdt. Of zouden ze dat zo strak plannen dat het een tegen het ander wegvalt? We gaan het niet weten maar het staat wel heel precies, 146 inwoners op het bord aan het begin van zo'n dorp. Het is hier Cajun gebied, je ziet het aan het land, veel zeearmen ver het land in, huizen op palen langs het water, grote waranda's enz. Verder bij Freeport en Lake Jackson is er heel veel olieindustrie. De raffinaderijen staan gewoon op een rij en men is bezig met een hele, nee, héééle grote nieuwe te bouwen. We rijden voorbij Freeport weer zo'n waddeneiland op, we rijden over de Texas intra coastal waterway. Dat is de waterweg die ze hier aan de binnenkant van die waddeneilanden hebben gemaakt. Met een klein beetje waterwerken en wat baggeren creerde men zo een bijna 700 km lange, veilige waterweg voor binnenschepen voor, nee achter de kustlijn van Texas. We rijden op het eiland waar Galveston op ligt. Dat ligt aan de Noordkant en wij komen er precies aan de zuidkant op, het is ongeveer 35 km lang. Aan het begin is een dorpje, Surfside Beach, zoals overal, alle huizen zijn op palen gebouwd en de nieuwe huizen herken je zo, daarvan zijn de palen een meter hoger dan van de oudere huizen. De weg ligt minder dan een meter boven zee-nivo en langs de weg staan borden die de hurricane route aangeven. Het gebeurt niet veel maar als er eentje langs komt met windsnelheden tot boven 200 km per uur dan moet je echt wegwezen. Er is altijd een kans dat je huis wegwaait maar het is vrijwel zeker dat er dan minstens 2 meter water in de straat staat.
Bij het statepark is wat gezeur, het zou vol zijn maar na even kijken klopt dat niet zo erg en we bespreken een plekje voor 3 nachten. We gaan direkt verder naar een supermarkt en ook daar zien we een groot verschil met die van 300 km naar het Zuiden. Was daar alles in het Spaans en Engels, hier is alles in het Engels en Frans en je ziet andere dingen, die uit de Cajun keuken. We rijden wat rond op zoek naar een garage maar die en heel veel andere zaken zijn dicht vanwege Thanksgiving. We gaan naar de camping, drinken wat en genieten van de zonsondergang. Om half zes gaat hij onder en om kwart voor zes is het donker! Morgen opnieuw zoeken.
28-11
Vanmorgen zijn we eerst op zoek gegaan naar een bedrijf om de motorolie te verversen. We hadden er al gauw eentje maar de lui wilden niet dat ik de wagen naar binnen reed. Toen ik hen vertelde dat mijn verzekering niet toestaat dat er een ander in rijdt haalden ze hun schouders op. Ze hadden toch al niet veel zin. Niu ok joh, dan zoeken we een ander. Nou zei die man, die zul je hier niet vinden want niemand doet RV's. Nou dat zien we dan wel. Twee straten verder bij een klein bedrijfje weer het verhaal verteld, de mensen spraken amper Engels maar ze vonden het geen probleem. Ze krikten de wagen een stukje op want een put of grote brug hadden ze niet en toen ging het even niet lukken want ze hadden geen passende sleutel. Ze hebben hier alleen maar inch maten. De baas ging weg met de auto en kwam 10 minuten later terug met een ander setje waarbij wel een passende sleutel zat. Hop, open, aftappen, nieuwe filter er op en de olie er in. Even verteld hoeveel en na tien minuten was het helemaal voor elkaar. Kosten $ 25,-
30-11
Gistermorgen rond 11 uur waren Mike en Linda in het statepark. In de middag bezochten we Moody garden. Een pret gelegenheid die ooit is gebouwd door een foundation van een hele rijke famile. Er is een aquarium, bijna zo groot als in Blijdorp met hele mooie vissen. Verder een piramide waarin men het tropisch regenwoud heeft nagebootst, in de rivier lag een hekwheeler, zo'n raderboot. Er was een ijsshow, mensen uit China maakten in een grote loods een spetterende ijsshow met, hoe kun je het bedenken, Sponze bob als thema. Maar voortreffelijk gemaakt, veel gekleurd ijs, dat op precies de juiste kleur te maken is loeimoeilijk zegt men en dan nog 900 ton en alles in een tropische omgeving. Echt geweldig! En na alles was er een lichtshow, zeg maar gigantische kerstverlichting langs een wandelpad, 1 mijl!! Lang. Vanmorgen bezochten we Moody mansion en het Bishops palace. Beide huizen van eind 19e eeuw voor veel te rijke mensen die vooral de Europese adel naaapten. Bishops palace was van zo'n familie gekocht door de Katholieke kerk en verbouwd voor de bisschop van Galveston. Te rijk, dure dingen maar ook protserig. Goed, mooi en interessant om te zien, dat wel. Vervolgens met de pont naar het vaste land, gaskast open, flessen dicht en gecontroleerd! Daarna naar Orange, na de boot nog 150 km. We zouden het halen voor donker maar we kwamen in de file! Ja, hier ook, soms. We hadden een half uur vertraging dus kwamen in donker aan. Vanavond nog een poos bijgekletst, morgen de laatste dingen aan en uit de wagen, een paar stallingen af om te zien wat ok is en dan dinsdag brengen. Op naar morgen.....
1-12
Nog twee nachtjes slapen...........
Vandaag was een dag van opruimen en een plaats voor de camper zoeken. Beide dingen vielen erg mee; een kwestie van kleren in de wasmachine, een stofzuiger door de camper, dingen uitzoeken die mee terug moeten naar huis of juist in de camper moeten blijven en als laatste even de buitenkant afspuiten want we hebben een paar dagen vlakbij zee gestaan en het is goed als alle zout van de wagen is. De ca,per staat vlakbij Orange, dat is gemakkelijk want ik wil hem morgen wegbrengen zodat we woensdagmorgen op ons gemak naar Houston naar de luchthaven kunnen rijden, dat is ca 200 km. Nadat we de opslag hadden bekeken, afgesproken en betaald voor 3 maanden gingen we naar een "antique" store, nou eigenlijk meer een tweedehands winkel met wat nieuw spul maar wel goedkoop uit China, een echte rommelwinkel wel leuk om te kijken. We maakten een praatje met de baas, dat blijft lastig vanwege het lokale dialect maar goed, een heel aardige man en hij vroeg of we koffie wilden. In een hoek van de winkel zaten nog twee locals te kletsen en op een gegeven moment kwamen we er achter dat een van hen de eigenaar van de opslag is. We hebben hem nogeens extra gevraagd goed op te passen. Nou ja het komt wel in orde zo. Nog even en we zijn weer in Nederland. Kwa weer zal het niet meevallen, we liepen vandaag nog in een shirtje en konden prima buiten zitten. We zullen het zien. Wel extra fijn is dat Peter ons ophaalt van Schiphol, dat is in ieder geval relaxed thuiskomen.