californie lake havasu en grand canyon

27-10 havasu state park
Eergisteren zou ik het dagboek van vorige week plaatsen maar er ging iets mis en alle tekst is weg.
Goed, ruim een week geleden kwamen we uit Yosemity park en we besloten niet meer terug te gaan voor de toeristische attracties. We gingen richting Fresno en probeerden daar nogeens of er een garage is die de olie interval kan resetten. Na de ervaring in Sacramento bij de Fiat Dealer gingen we eerst naar een algemene garage voor Europese merken. Dat lukte niet. De man aan de balie dacht dat ze dat wel konden, we waren onder lunchtijd en kwamen na een uur terug, hij ging het aan zijn chef vragen en die weer aan zijn chef. Bij zo'n bedrijf hoef je niet te zijn en ik vraag me af of hun klanten daar wel gelukkig worden. De hoge chef zei dat het niet kon; hij kwam er niet voor zijn kantoor uit. Omdat de Fiat daar net een straat verder zit probeerden we die maar. Daar kwam direkt iemand naar buiten en die vertelde dat dit de tweede Europese camper was die hij in de drie jaar dat hij daar werkte had gezien. Hij nam ons mee naar de garagechef, een echte techneut die een poos in Alaska had gewoond en daarover wilde vertellen. Goed aan het eind van zijn verhaal zegt hij ik roep mijn beste monteur en als het technisch mogelijk is doen we dat voor je. Nou top, er komt iemand, halverwege de vijftig, die kijkt onder de motorkap, wil het chassisnummer hebben, vraagt of ik weet waar de stekker voor de computer zit, die maak ik open, ok zegt hij ik ben straks terug. Ik loop met hem mee, hij voert het nummer in maar geen reactie
Vreemd zegt hij maar goed, hij pakt z'n laptop, een kabel en oja zegt hij, even bij de Chrysler jongens vragen want die hebben tegenwoordig ook een Fiat Van met de 3 liter Fiat diesel. Daar wordt hij ook niet wijzer. Hij sluit de computer aan, probeert de Fiat softeware en daarna die van Chrysler. Ze werken niet. Ik vraag of hij mischien die van Lancia of Alfa Romeo heeft. Die heeft hij, hij probeert die en alle gegevens poppen op, incl alle gegevens van de wagen. Hij zoekt even en jawel hoor. Geeft hem een reset, de computer werkt 5 seconden en komt terug. Zo zegt hij, voor elkaar! Nu nog even op de manier van hier. Het contact aan en 4 maal in tien seconden het gaspedaal helemaal intrappen. Nou geregeld, we krijgen T shirts, koffiebekers en een Fiat pet en de hartelijke groeten. Geen kosten en fijn dat we je geholpen hebben. Nou perfect zo, we kunnen onze hele reis vol maken zo.
Woensdag komen we op een camping bij Lake Succes, eentje van het leger, van de Genie. Het is bij een stuwdam. Het meer is bijna leeg maar de faciliteiten zijn gewoon goed. Donderdagmorgen rijden we de Giant Sequoia national forest in, het gaat vrij hoog de bergen in en als we een rangerstation zien gaan we vragen of dit goed te rijden is ja hoor dat gaat prima. Bij het weggaan komt er een ander die vraagt waar we heen gaan. We vertellen het en ze zegt dat dat geen probleem is. Er is net een bosbrand gemeld maar die is ver genoeg weg. Goed weg gaan verder en na 10 km drinken we koffie op een prachtig plaatsje. Met dat we zo zitten zien we een helicopter gaan met zo'n grote wateremmer er onder. Die gaat blijkbaar blussen. We hebben die dag een prachtige rit en als we het bos uitrijden vinden we geen goede plek voor overnachting. Het is maar 20 km terug naar de camping van gisteren en we doen dat maar. Als we daar aankomen komt de blushelicopter weer. Hij landt vlakbij het stuwmeer, de wateremmer gaat er onderuut en er stappen drie mannen in die gaan inspecteren of het vuur echt uit is. Ze hebben blijbaar de hele dag moeten blussen. De volgende dag gaan we verder via Bakersfield naar Barstow. Voor bakersfield zien we honderden jaknikkers, het is een groot oliegebied. Een stukje voorbij Bakersfield zien we duizenden windmolens tegen de berghelling, echt zover je kijken kunt. We komen langs base Edwards, de luchtmachbasis waar de spaceshuttle altijd landde. Dat is wel leuk wellicht dus we gaan kijken of ze een tentoonstelling hebben of zo en rijden tot de poort van de basis en vragen bij de wacht. Nou nee, we kunnen wel een rondrit maken over de basis maar dat moet je meer dan een maand tevoren aanvragen. Dat gaat dus niet lukken. We maken nog wel een paar mooie foto's van een B 52 die voor de poort staat. Die dag blijven we in Barstow bij de walmart, het is er heel rustig. De volgende dag willen we een stuk route 66 volgen en we zetten die in de tom tom. Helaas, we komen uit op een basis van de mariniers. De wacht daar heeft dit wel meer aan de hand, we mogen de poort in en kunnen ruimschoots draaien op de basis en er weer uit. We krijgen ook nog de juiste weg uitgelegd. We rijden hem een stuk en na ca 25 km hebben we er al genoeg van. De weg is zo slecht dat je niet harder dan 20 km per uur kunt. Bij de volgende afslag is hij helemaal afgesloten en gaan we de interstate op. Na ca 50 km gaan we er weer af en zoeken we de route 66 weer op. We rijden 30 km om er te komen en te constateren dat hij ook daar is afgesloten. We zoeken een alternatief en komen in een plaatsje dat Twentynine Palms heet. We gaan naar een golf resort, prachtige camping en een redelijke prijs. Er is zelfs een zwembad met hottub en een sauna alles inclusief. Intussen hebben we twee nachten op een statepark geboekt bij Lake Havasu, echt een gekke plek. Was Whittier in Alaska een gekke plek, daar woont iets van driekwart van de bevolking in hetzelfde appartementengebouw, Lake Havasu City is ook een hele gekke plek. Dat zit zo: ergens eerste helft 20e eeuw bouwde men een aantal dammen in de Colorado river. De bekendste is de Hoover dam, vlakbij Las Vegas. Verder naar het zuiden bouwden ze er nog meer. Ca 15 km ten zuiden van Havasu bouwde men de Parker dam. Door die dammen ontstonden er langgerekte meren en een heel groot gebied is tegenwoordig national recreation area, dat is ongeveer 200 km lang langs die meren. Goed, begin jaren vijftig kocht iemand hier een groot stuk grond aan dat nieuwe meer en zette er, middenin de leegte 100 caravans neer die hij ging verhuren. De zaak liep wel. In Londen, Engeland moest men begin jaren 50 een granieten brug over de Theems vervangen omdat hij het verkeer niet meer aankon en verzakte. Die Amerikaan kreeg daar lucht van en, hoe gek kun je zijn dat het weer briljant wordt, hij kocht de brug, liet hem steen voor steen uiteennemen, naar Californie vervoeren en vandaar weer ruim 400 km over land naar Havasu. Daar werd de brug weer in elkaar gezet en er werd een kanaal onderdoor gegraven, ruim anderhalve km lang zodat hij nu het vaste land met een eiland in het meer verbindt. Het werd een bezienswaardigheid, het trailerpark groeide en er ontstond een stad. Nu wonen er meer dan 55000 mensen en, we spreken nu uit ervaring, het is er goed toeven. Vandaag hebben we de fietsen weer eens gepakt en zijn de brug over gefietst. Je kunt vanaf het eiland de stad goed zien liggen. Het is warm trouwens, zeker 30 graden! Maar de lucht is kurkdroog. Toen we thuis kwamen zat er een vogel binnen. Het hor van het grote dakluik stond open. Daar hadden we vanmorgen de zonwering weer voorgedaan. Het was een Great tailed Grackle, een slanke vogel, iets als een merel, wat slanker en een iets langere staart. Hij had gepoept hier en daar en was zo weer buiten. Volgens mij was dat toen weer een blije vogel....Vanmiddag hebben we Mexicaans gegeten, het was erg lekker. Van hieruit gaan we weer iets naar het noorden naar de Grand Canyon. En een stukje route 66 als die in Arizona wel te rijden is tenminste.
28-10 Kingman
We vertrokken vanmorgen even na 10 uur en reden een lang stuk langs het meer. We dronken koffie op een truck parkeerplaats. Plek voor ca 100 van die hele grote trucks, een winkel, een restaurant, was en douche gelegenheid en een tanstation natuurlijk. Net als in Europa is de brandstof hier ook goedkoper geworden afgelopen weken. We betaalden nu $ 3,56 voor een gallon diesel. Benzine gaat voor iets minder dan $3,-. We reden vandaag ca 50 km route 66, een prachtig stuk door de Black Mountains. Een plaatsje waar je dan doorkomt heet Oatman, uitsluitend voor toeristen en helemaal met oude geveltjes, wagenwielen, karren etc alles als eind 19 eeuw en begin 20e en heel veel route 66. Voor 88 jaar geleden was het echt heel bijzonder. Een weg van ruim 3500 km lang van Chicago naar Santa Monica in Californie en daar reed je dan over in je T ford met een maximum van 60 km per uur. Tijdens de crisis werd het de hoofdroute voor hen die het midwesten ontvluchtten en naar Californie gingen. Er zijn volgens de geschiedschrijvers hier een half miljoen mensen Via de route 66 naar Californie gemigreerd. Het ging hoog door de bergen vandaag. De hoogste pas in de Black Moutains ligt op 1100 meter. Boven op de pas was helemaal niemand en toen we er net stonden stopte er een Duits stel in een hele mooie open auto maar er kon nog geen hallo af. Net beneden de pas zagen we plotsklaps ook nog een coyote lopen. Die hobbelde zomaar op z'n gemak een bergpadje af. Voordat we de verbazing te boven waren was hij te ver weg voor een goede foto.
We kwamen uiteindelijk uit in Kingman, de camping die we hadden uitgezocht lag direkt naast de snelweg en 100 m verder een dubbele spoorlijn. Dat werd het dus niet. Het werd de walmart. We staan er met 30 campers en caravans, net een gewone camping. We zijn ook nog even langs de toerist info geweest. Er is een oud centrum hier en je kunt het westelijk gedeelte van de grand canyon bezoeken, dat is native land en je moet daar entree voor betalen. We waren toch al niet van plan daarheen te gaan. We gaan naar het nationale park. Maar morgen wellicht nog een poosje in de oude stad kijken en dan verder over de route 66....
29-10 grand canyon national park
Vanmorgen rond half tien vertrokken we uit Kingman na nog even een poging te hebben gedaan de mifi router weer aan de gang te krijgen maar de man van de walmart zwi dat we dit hier wel konden vergeten omdat het netwerk van T mobile hier alleen maar geschikt is om te bellen. Er is dus dekking maar internet ho maar. Jammer dus nog maar even niet, in Californie werkte het ook nergens mogelijk verder naar het Oosten wel.
We hebben vandaag erg ver gereden, eerst ruim 200 km over de route 66. Dat is hier een prima en redelijk drukke weg. We kwamen door Peach Springs en vandaar loopt een weg van 19 mijl naar de grand canyon. We hebben een poging gewaagd maar zijn snel omgekeerd. Het is een onverharde, smalle en soms stijle weg. Niks voor ons campertje die moet nog langer mee. Even verder kwamen we door Seligman. Dat ademt helemaal route 66 en er stoppen heel veel touringcars die een rondje maken vanuit Las Vegas. Er staan veel mooie oude auto's maar voor de rest is het echt commercieele bagger. Als je echte kits wilt zien moet je in Seligman zijn.
Daana een stuk autoweg en vervolgens nog 50 km gewone highway. We staan in het national park, de camping is maar voor 30% vol. We waren hier pas tegen vijven. Morgen de canyon bekijken. Dat kan gemakkelijk met een shuttle bus die elk kwartier rijdt. En even uitzoeken of we er ook overheen kunnen vliegen.
30-10
Stella is morgen jarig en even na 4 uur in de middag hebben we gebeld, het was in Singapore net over 7 in de ochtend. We wilden vandaag met de shuttle bus een route langs de grand canyon maken. Die bus stopt op verschillende plaatsen waar het extra mooi is, je kunt wat lopen en weer een volgende bus pakken maar dat ging niet door. Al tijdens het ontbijt komt er iemand langs die in gebrekkig Nederlands vraagt of we uit Nederland komen. Hij is met een Nederlandse getrouwd en we hebben een erg lang gesprek. Ze hebben pech, hun camper waarmee ze voor 5 jaar rondreizen is bij een ongeluk total loss geraakt en ze hebben problemen met de verzekering. Ze rijden nu rond in een auto met een tent. Tobben dus maar deze week hopen ze het geregeld te hebben met de verzekering en een andere te kunnen kopen. Het is na 11 uur als ze weggaan dus ons plan verandert. We pakken de fiets en rijden naar de canyon. We staan een paar minuten met open mond te kijken, wat groot, diep, apart, eindeloos, buiten proprties, wat geweldig! We vragen waar we een vliegtoer kunnen boeken. Nou je kunt bellen. Daar hebben we geen trek in, kan het ook anders? Ja bij het hotel daar helpen ze soms ook wel. We lopen naar het hotel en we worden geweldig geholpen. De mevrouw denkt dat we in het hotel zitten. We krijgen een kortingsbon, ze belt voor ons en regelt de hele zaak. Pas later krijgt ze twijfels maar dat is niet belangrijk, het blijkt dat ze gewoon een boekingskantoor zijn. Alleen die kortingskaart zal wel niet geod zitten. We vliegen morgenochtend om 10 uur over de canyon van het vliegveld vlakbij, in een helicopter. Daarna fietsen we een stuk langs de canyon, elke 10 meter zie je wat anders, opeens kijken we ca 1500 meter naar beneden en zien een riviertje kronkelen en het weer werkt ook gewelidig mee. In de verte zien we een zandstorm, dat is ook een indrukwekkend gezicht, vele kilometers breed zie je stof omhoog waaien met op sommige plaatsen een grote draaikolk er in. Prachtig prachtig prachtig. Aan het eind van de middag na het skypen met Stella komen we nog twee Noren tegen. De een kende nog een Nederlander, Kees Verkerk, lachen natuurlijk. Ze wandelen in de Canyon. Als we overvliegen morgen zullen ze zwaaien......
31-10
Grand canyon.
Die Noren hebben we vandaag niet gezien maar de helicoptervlucht was meer dan fantastisch! We waren op tijd op want we moesten om half tien op het vliegveld zijn en dat is 12 km van de camping waarbij je vrijwel het hele eind niet jarder mag dan 40 mijl per uur. Goed we waren ruim op tijd en dat was maar goed ook. We reden naar Papilon, de maatschapij waar we geboekt hadden. We hadden voor een extra moderne helicopter gekozen en daarvoor moesten we naar een ander deel van het vliegveld, we reden nogeens verkeerd maar uiteindelijk waren we netjes op tijd voor onze afspraak. Je krijgt eerst een veiligheids video te zien en we kregen te horen dat er vertraging was omdat een helicopter bij het landen schade had vanwege een hert waarmee hij in botsing was gekomen tijdens het landen maar er was een reserve heli onderweg. Uiteindelijk startten we toch op tijd. Er wordt eerst een doto van je gemaakt, speciaal vandaag door een mevrouw met een heksenpak aan vanwege haloween. Die foto kun je na terugkomst kopen, $ 20,- en hij bleek nog niet mooi te zijn ook. Niet gedaan dus. Vervolgens wordt je geholpen met de gordels en een speciale hoofdtelefoon met geluidbescherming. Die heb je wel nodig want het is een T herrie binnen. De piloot vertelde dat we eerst 8 minuten over gewoon bos zouden vliegen voor we bij de canyon zouden aankomen. Nou dat is ook leuk, je vliegt zo'n 100 meter boven de grond dus er is van alles te zien. Ze starten net als je altijd in een film ziet, een klein beetje omhoog, dan duikt hij naar voren, maakt een bijna 360 graden scherpe draai, je hangt dan onder een hoek van 30 graden ongeveer. Als je bij de canyon komt loopt het een klein beetje op en de heli zakt naar onder de 50 meter. Het effect is geweldig, je duikt opeens de canyon in en je zit even stijf want er is opeens anderhalve kilometer lucht onder je.... Maar het uitzicht is zo spectaculair, dat was ongelofelijk en daarbij draaien ze dan ook nog een passend muziekje. We hebben vervolgens een half uur boven het canyon landschap gevlogen, soms een stuk in de canyon en soms aan de bovenkant. Je ziet de rivier lopen en precies wat er in de loop van een paar miljoen jaar is weggespoeld. We hadden fantastisch weer, dat is hier meestal zo, bijna 300 dagen zon per jaar. We zagen ook tientallen bosbranden, niet groot maar toch. De nationale park organisatie laat dat gewoon branden. Het gaat wel weer uit en alleen als er een dorp of zo in gevaar komt wordt er geblust.
We hebben genoten en na terugkomst hebben we gewoon een kwartiertje in de camper gezeten, nagenietend voordat we weer terug naar het park gingen.
Het kon niet op vandaag. Vanmiddag hebben we de parkbus genomen die over de westelijke weg rijdt. Ze hebben een systeem waarbij ca elke tien minuten een gratis bus rijdt, elke anderhalve of twee kilometer is er een halte waar je kunt uitstappen, verder gaan via een wandelpad of als je uitgekeken bent pak je de volgende bus naar de volgende halte. We hebben een paar haltes gelopen en voor de rest de bus genomen. Als die begint te rijden verteld de chaufeur wat er bij de volgende halte te zien is etc. Je kunt ook je fiets meenemen en een gedeelte mag je ook fietsen. Wij hebben ze aan het begin laten staan. Het was prachtig vanmiddag, zo gevarieerd, de kleuren, de grilligheid in de bergen, mensen die je beneden ziet lopen, steeds anders. Wat is het prachtig en zo groot, het is echt een gigantisch gebied waar het water, aardbevingen en de wind het canyon landschap hebben uitgesleten. En elke tien meter verder is het uitZicht weer anders. Kortom, deze dag kan nietmeer stuk we hebben ontzettend genoten vandaag, het kan niet meer beter worden....
Morgen rijden we nog een stuk langs de canyon, daarna gaan we verder naar petrified forest.