als je langzaam naar het noorden rijdt is het lang

Donderdag 7 mei, New Salem Abraham Lincoln state historic site.
Warm, ca 30°, rond 6 uur afkoelen en wat onweer en regen.
Vanmorgen gingen we eerst naar een 1 stop autoshop. Zei zeggen oa stuurbekrachtiging als specialisme te hebben. Toffe en terzake kundige mensen. Zodra ik mijn verhaal had verteld ging de wagen boven de smeerput en na 10 min kon de monteur precies vertellen waar het lek zit. Nou het is niet veel maar toch. Ze belden direct oa naar Fiat maar dit is niet te leveren hier. Vervolgens vertelde de monteur me dat er ook een fabrikant van hydraulische slangen in de buurt was. Die werd gebeld en hun antwoord was als we het kunnen dan maken we het. Wij erheen, de zaak bekeken, nou zegt die man als we het hier gedemonteerd krijgen dan fiksen we het. Helaas dat lukte niet. Vervolgens zag ik wat hij er tussen wilde zetten. Nee geen goed idee en zij zeiden ook weer misschien heb je verder helemaal geen last. Ja maar we "moeten" nog 8000 mijl. Ja, even gepraat, alles op een rijtje. Intussen had ik een serie foto's gemaakt. De anwb gebeld met het verzoek uit te zoeken of ze een slang kunnen opsturen. De foto's gemaild en morgen krijgen we een voorstel. We willen hem naar het adres van een vriend van Lamert Jenneskens in Canada laten sturen. We pikken hem dan daar op en als het nodig mocht zijn hebben we hem bij ons. We waren er tot half vier druk mee. We zijn naar een staats camping gereden en blijven hier 2 nachten. Morgen het Lincoln museum bekijken en de zaken voor de slang verder regelen. Hopelijk lukt het allemaal.
Vrijdag 8 mei.
Zachtjes tikt de regen.....ca 20°
We startten met dingen doen vanmorgen, Jannie een wasje er was wat extra vuile kleding van het regelmatig onder de wagen kruipen. Ik modificeer een stukje koperen pijp om eventueel, als het nodig mocht zijn het lek van de stuurbekrachtiging te repareren. Het komt niet helemaal goed, om even 10 uur begint het te regenen en een paar klappen onweer. Het hoost anderhalf uur en daarna wat minder. Ik doe een poging om het slechte contact in het multimedia systeem te vinden. Helaas...nu helemaal geen power meer bij afstaande motor. Later nogeens zoeken denk ik. We lezen wat, bekijken de route ik doe een paar mails. Tegen 5 uur wordt het droog en een uur later komt de zon nog even door. Het land stoomt van de nattigheid. Morgen hopelijk beter weer.
Zaterdag 9 mei. Meest bewolkt, droog ca 23°.
Het is mooi weer als we opstaan. Als ik de motor start is er geen fan, geen airco geen radio. Alles "dood". We waren op weg naar het dumpstation. Als we daar klaar zijn even zoeken. Ja hoor er is een zekering kapot. Even vervangen en gelijk even het multimediasysteem proberen. Alles doet het behalve de achteruitrij camera, nou ja vooruit maar. We gaan het oude dorpje New Salem bezoeken. Er staan zo"n 25 huizen, de eerste is van rond 1810 maar de meeste van rond 1830. In verschillende huizen zijn mensen in klederdracht bezig. We praten even met de smid. Hij maakt haken en wat ander smeedwerk dat je in de souvernirwinkel bij het dorpje kunt kopen. Even verder zit een hoedenmaakster en een klein stukje verder iemand die op een vreemd muziekinstrument speelt. Het heeft vijf snaren en het geluid komt in de buurt van een doedelzak. De man vertelt dat de meeste mensen die hier de vorige eeu woonden uit Kentucky kwamen maar daarvoor uit Schotland en ze hadden een muziekinstrument dat de doedelzak imiteerde. Hij vertelde dat hij 35 jaar geleden hier als vrijwilliger begon en bezems moest gaan maken. Ik haatte dat vertelde hij en wat later kwam iemand met dat muziekinstrument en de vraag of hij daarop wilde leren spelen, dir is veel beter zei hij. Hij speelde wat en ik heb het op video, leuk om later ergens onder te zetten. In het dorp heeft Abraham Lincoln toen hij jong volwassen was 6 jaar gewoond. Hij beheerde er ook een tijd het postkantoor. In 1836 kregen mensen uit het dorpje Petersburg, 2 mijl verder het voor elkaar dat hij dorp county hoofdstad werd. De wet was toen dat het postkantoor in de county hoofdstad was. Boeren uit de omgeving gingen vervolgens daar hun post halen en deden hun handel daar tegelijk. Het dorp New Salem had geen bestaansrecht meer en het hield op te bestaan. Sommigen braken hun huis en winkel af en bouwden het weer op in Petersburg. Toen men 90 jaar geleden begon om het oude dorp te bewaren lagen de funderingen er nog dus was het relatief gemakkelijk alles te reconstrueren. Even ne de middag vertrekken we, we rijden naar Canton en kijken even of de walmart daar wat is. Nou nee, het is niks maar het parkeerterrein loopt over in dat van een kerk en wij staan net bij de kerk. Als we weg willen rijden komt er een aardige mevrouw naar ons toe die Jannie een kop en schotel geeft, als moederdag cadeau! We bedanken haar uitgebreid en zoeken de lokale camping op. Het is een beetje flodderfamilie tegenover ons, de camping is heel leuk aan een stuwmeer, een zwemstrandje en een beetje op een heuvel. We hebben een heel aardige plek met electriciteit en betalen $ 15,-. De dorpelingen hier worden bevoordeeld, die betalen $ 10,-. Maar geeft niet, een leuke dag en het pijl van de stuurbekrachtiging olie is nog steeds ok!
Zondag 10 mei. Mist, motregen, bewolkt en een stevige bui in de avond, ca 19°.
We vertrokken vrij vroeg uit Canton en zijn over binnenwegen naar Moline gereden. Dat is de stad waar John Deere begon met zijn bedrijf in 1837 met een verbeterde ploeg en wat uitgroeide tot een van 's werelds grootste bedrijven in landbouwmachines. In het centrum van Moline is een paviljoen met een paar hele oude trctoren, displays met verhalen en een paar knoeperts van machines. Extra leuk is dat je zo'n hele grote combine gewoon in kunt klimmen en op de stoel van, ja hoe noem je zo iemand? Piloot? Operator? Boer? In ieder geval geen chauffeur want dit is echt heel iets anders. Er stond ook een machine voor de bosbouw, elke 30 seconden een grote den alle takken, eventueel de schors eraf en in handzame stukken gezaagd. Verder een machine waarmee ze zaaien of poten, 12 meter breed en 24 rijen tegelijk en dan 6,5 km per uur. Gewoon helemaal schitterend om te zien. We liepen er dik anderhalf uur en intussen was het 4 uur dus we zochten een plekje voor de nacht. We hebben eerst bij een casino gekeken, heel mooi aan de Missisippi maar naast een hele grote parkeerplaats voor vrachtwagens en achter een spoorlijn met 4 stel rails naast elkaar. Helemaal niks dus. We staan nu in Davenport, net even verder bij een walmart naast een grote bloementuin die zij het gardencentrum noemen. We kregen tegen 7 uur een heftige regenbui, het werd behoorlijk donker en toen het ophield, een paar minuten voor 8 uur trok de lucht in het westen open en was er een werkelijk schitterende zonsondergang. Die zwarte wolken werden scherp oranje en het leek wel even of de zon opkwam in plaats van onderging.
Maandag 11 mei. John Deere, Fulton met Nederlandse molen Heidi en Nancy Kolk. Roestig doch........
Droog, rond de middag een beetje zon, fris, ca 14° en harde wind tegen de avond.
We rijden in de ochtend eerst naar de John Deere campus. Dat is hun hoofdkantoor in Moline. Ze hebben daar een tentoonstelling van oa oude landbouw werktuigen.. Het is een heel groot en mooi aangelegd terrein met apaprt hun laboratorium, ze noemen het innovation centre. Goed de tentoonstelling is niet veel want de meeste oude machines zijn tijdelijk weg naar een tentoonstelling. We kletsen een poos met een mevrouw uit Texas, ze komt uit Brownsville tegen de Mexicaanse grens. We rijden weg tegen half twaalf richting Fulton, daar staat een Nederlandse molen. We hoeven niet te zoeken, van buiten het dorp staat het al aangegeven. Een groot deel van het dorp heeft Nederlandse namen. De meeste voorouders van de mensen hier kwamen uit Groningen. De molen is in Nederland gebouwd, in delen hierheen verscheept en door twee Nederlanders in elkaar gezet. Er tegenover staat een windmill cultural centre. Het is gesloten. We kijken rond nemen wat foto's. We eten wat en brengen een paar kaarten naar het postkantoor. Er ligt een aardige oude straat. We lopen hem door en kijken in de etalage van een antiek winkel. Het heeft veel Delfds blauw, klompen etc. aan de muur hangt een bord met:"roestig doch......" Het laatste woord ben ik vergeten. Goh zeggen we wat leuk en lopen naar binnen. Goeiemiddag zeg ik in het Nederlands. De mevrouw lacht van oor tot oor en zegt goedendag terug. Ze is verschillende keren in Nederland geweest en vertelt ons van de geschiedenis hier en dat van veel mensen hun voorouders uit Groningen en Friesland kwamen. Ze heet Heidi Kolk. Ze vertelt ook dat er 4 gereformeerde kerken zijn in Fulton, een gewone en drie christelijk gereformeerd. Grote stad? Nou nee iets van 2500 inwoners. Ja en er zijn ook nog een aantal andere kerken. Willen jullie het cultureel centrum zien zegt ze. Nou nee, maar er zouden hier 21 molens staan ergens. Ja zegt ze, in het cultureel centrum. Ze geeft ons ook nog een adres in Wisconsin waar iemand Goudse kaas maakt. Die heeft ook een internet site. www.mariekegouda.com . Ze belt haar moeder en ze speekt voor ons af dat we een speciale tour krijgen. Even later zijn we er en de mevrouw komtvrijwel gelijk aanrijden. Het is Nancy Kolk. Ze vertelt dat alle modelmolens geschonken zijn door Henk Mielema een Nederlander die eind 60tiger jaren vanuit Nederland naar hier emigreerde. Hij had de verzameling in de loop der jaren gebouwd, in zijn werkzame leven ook weer een aantal jaren voor een Amerikaans bedrijf in Europa gewerkt en hij bezocht de Nederlandse molen in 2005. Hij was er zo van onder de indruk dat hij, na veel overleg zijn verzameling aan het cultureel centrum schonk. De gemmente heeft er een oude garage voor gekocht, die afgebroken en op het stuk land het gebouw voor het cultureel centrum neergezet. Echt schitterend en de eerste molen die we zagen was de molen die aan de graafdijk staat halverwege tussen molenaarsgraaf en Bleskensgraaf. Ik vertelde dat ik daar een aantal jaren vrijwel elke dag was langsgereden in de tijd dat hij nog echt werkte. We bekijken alles, kletsen een uur. We vragen ook nog naar een goede plek om te staan vannacht en ze vertelt dat in Thomsen een hele mooie camping is. Daar zijn we nu, aan de oever van de Missisippi. Veel vogels, ganzen met jongen, we zagen blauwe en witte reigers, aan aalsgolver en bij het binnenrijden vlakbij een hele mooie specht, zwart achterhoofd, bijna geheel witte kop en een felrode kuif. En als klap op de vuurpijl vlak voor ons in het water een beverburcht. Kan niet mooier!
Dinsdag 12 mei. Aple River, aple river statepark. Koud, vrij harde wind ca 12°. Zon in de middag.
Als we vertrekken vanmorgen gaan we eerst nog even naar het gedeelte voor dagrecreatie. Er liggen daar twee oude indiaanse grafheuvels. Er is verder niets te zien. Ze zijn met gras begroied, uiterst netjes gemaaid zoals de rest van het park. Het is direct aan de opgestuwde Missisippi. Er staan koppen op de golven van de harde wind. We vertrekken en gaan verder naar het Noorden, naar Savanna. We willen binnendoor naar Stockton, helaas, er liggen hier flinke heuvels, het lijkt de Ardennen wel,ze zijn stijl en er zijn uitsluitend onverharde paden. We nemen de doorgaande weg, eten wat in Elizabeth. Een echt leuk dorp want het heet net als mijn moeder. We besluiten naar het Aple river statepark te gaan via Stockton. Dat is een aardig plaatsje, we lopen even rond maar het is gewoon guur hier. We zijn tegen 3 uur op het Statepark. We rijden een rondje en er komt iemand naar ins toe met de vraag of we een plekje zoeken. Ja maar wel een beetje vlak. Hier liggen ze allemaal op een helling. De man vraagt aan een ander welk nummer een vlakke plek is. Zijn hier nog meer mensen vraagt Jannie. Hoezo zegt die man, ben je ook bang in donker? Ik wel hoor. Goed we gaan erheen maar we nemen een ander plekje, recht in de zon, die kwam net door. We gaan betalen bij de camphost. Die is samen met z'n vrouw net bezig met het installeren van zijn caravan. Ze wonen er in en in de winter doen ze camphost in het Zuiden, dit jaar in Florida en 's zomers ergens wat Noordelij. Hier dus. We kletsen anderhalf uur met de mevrouw, we betalen $ 8 en zetten de stoelen buiten. We zitten heerlijk in de zon anderhalf uur.
Bye bye Missisippi.
We nemen vandaag afscheid van de Missisippi.
Op het eerste gezicht valt het wellicht niet zo op maar misschien is de Missisippi, het gebied waar hij en alle zijrivieren doorheen stromen wel het meest indrukwekkende van de USA. De rivier is ca 4400 km lang en we hebben hem over een lengte van bijna 2000 km hier en daar gevolgd. Hijstroomt door 10 staten en het water van 41% van het oppervlakte van de USA, zeg maar ca 2,5 miljoen vierkante kilometer wordt via hem afgevoerd. Daarbij heeft de rivier een afloop van 1 meter op 10 km, dus nauwelijks wat maar de stroomsnelheid is iets van 6 km per uur.In Paducah, de stad met het Quild museum, stond in de oude stad een schaal waarop stond aangegeven hoe hoog het water daar ooit was geweest. In 1937, ruim 19 meter boven het normale pijl en ze hadden een muur van ca 5 meter hoog rond de stad gebouwd tegen het water. In Chester, de plaats van Popeye, stond aangegeven hoe hoog het water was in 1995, daar ook iets van 12 meter verhoging. Mark Twain, de schrijver uit Hannibal Il heeft halverwege de 19e eeuw geschreven dat de Missisippi nooit getemd kon worden maar er zijn heftige pogingen gedaan. Er zijn vele stuwen en sluizen gemaakt, overstromingsgebieden gecreeerd, honderden, misschien wel een paar duizend km dijken gebouwd. In alle grote zijrivieren liggen stuwen en stuwmeren die weer voor electriciteitopwekking en recreatie worden gebruikt. De bevloeiing van iets van een miljoen vierkante km komt van de rivier en de zijrivieren. De delta, de golf van Mexico van Florida tot ver in Texas is eigenlijk gewoon Missisippi delta met moerasgebieden, zand eilanden en alles wat bij een gigantische rivierdelta hoort. In de delta, tegen zee aan ligt de intracoastal waterway. Een waterweg, gedeeltelijk kanaal van honderden kilometers van Brownsville bij Mexico tot New Orleans, langer dan het bevaarbare gedeeelte van de Rijn.
Tientallen zijrivieren zoals de Ohio river en de Missouri river komen uit in de Missisippi.
En de steden, van New Orleans tot Bismarck in North Dakota. Ze liggen beide in het gebied en een groter verschil is in de USA bijna niet denkbaar. Het oude New Orleans, een beetje Frans, vrijgevochten, vrijzinnig en vrijwel tropisch en Bismarck, een hard landklimaat en zeer behoudende inwoners.
Of de muziek, New Orleans de jazz en alles wat er daaruit weer ontstond of Nashville, de Country stad.
Als het zo is dat het echte Amerika het mid Westen is dan is de Mssisippi er de ziel van.
De rivier dient en diende als een erg belangrijke weg voor vervoer, wellicht in het verre verleden voor de indianen maar later voor de eerste europeanen en als belangrijke weg voor het openleggen van de Noord Westelijke staten. We hebben er met veel plezier gereisd en het gebied heeft een diepe indruk op ons gemaakt.